درمان اضطراب اجتماعی (هراس اجتماعی)

با سلام و تشکر از زحمات شما و وقت ارزشمندتان که در اختیار ما قرار می دهید
آقای دکتر لطفا کمکم کنید پسری متاهل و ۳۵ ساله بدجوری دچار اضطراب و استرس شده ام
از کارهایی که قبلا برام تفریح و لذت بود استرس میگیرم
از برف از آتش از دیر رسیدن از مسافرت کلا همه چی استرس در حد مرگ شده برام
مثلا می‌خوام آتش روشن کنم استرس میگیرم که نتونم روشن کنم و کباب نپزه
خدا نکنه صبح مثلا بیدار شم ببینم ۷:۱۵ است بدنم قفل می‌کنه دیگه استرس در حد مرگ میگیرم که دیر میرسم
دیگه دور شدن از خانه عذاب شده نمیتونم خارج شهر برم البته به تنهایی اصلا میترسم ماشین خراب بشه مشکلی پیش بیاد و …
بیشتر در مواقع استرس بدنم قفل می‌کنه نمیتونم راه برم حتی
آقای دکتر لطفا کمکم کنید چیکار کنم

سلام اقای دکتر من خودم دانشجوی مشاوره هستم و 24 سالمه …ولی متنفرم ازجمع واجتماع وازدحام و حتی سرکلاس دانشگاه بشدت اذییت میشم بااینکه ممتاز هستم و مسلط به درس ها
و حتی اگه اراعه های درس رو بخوام انجام بدم وکاملااااا روش تسلط داشته باشم موقع حرف زدن خیلی خیلی زیاد مضطرب میشم
چه روشی رو برای من پیشنهاد میکنید؟

سلام من زمانی که در یه موقیت شلوغ و پرجمعیت قرار بگیرم به شدت حالم بد میشه وحملات پانبک بهم دست میده اصلا و اصلا اون لحظه روی خودم کنترلی ندارم این اضطراب هم ریشه اش به بچگی و اتفاقات بد گذشته همچنین خانواره کنترل گرا برمیگرده به دلیل ترس ازتمسخر و قضاوت شدن چندبار تا مرزبیهوشی رفتم تروخدا راهنماییم کنید لازمه با دارو حتما درمان بشه؟‌چقدر امکانش هست طول بکشه بهبودپیداکنم ؟‌اصلا راه قطعی ای هست بدون روانپزشک وباکمک خودمون؟‌؟؟؟‌

سلام وقت بخیر ی دختر ۱۶ ساله هستم که چند هفته دچار تنگی نفس و پس از آن احساس خلط گلو و خشکی دهان و مشکل بلع اب دهان میشوم در همین حین ضربان قلبم بالا میره و دلشوره میگیرم احساس میکنم دارم میمیرم توان حرف زدن رو ندارم تقریبا دو هفته و اینا طول میکشه بعد حالم خوب میشه و اینم بگم که در طول این هفته که این احساسات رو دارم وقتی خودمو مشغول ی کاری میکنم دیگه این علایم رو ندارم !
میشه بگید مشکلم چیه

این چالش { نه بیماری } دقیقا به دلیل تجربه های محدود شما در گذشته بوده که باور های محدود کننده در شما بوجود اورده ولی از انجا که این باور ها صحیح نیستند پس بسادگی هم از بین میروند پس ابتدا این باور را در خودتان بوجود اورید که به سادگی می توانید بر این مشکل غلبه کنید . شما هیچ تلاش جدی برای حل این مشکل نکردید پس چگونه میتوانید به این سادگی نا امید شوید؟؟ این باور های محدود کننده را پیدا کنید و انهارا با تجربه از بین ببرید بله با تجربه چون واقعا مشکل را برطرف میکند این نقشه راه شماست : ایجاد این باور که شما به راحتی از پس هر موقعیت اجتماعی بر می ایید چگونه ؟ با یادگیری مهارت های اجتماعی موقعیت مورد نظر از شخصی که شما و دیگران به او احساس قدرت و افتخار میکنید سپس پریدن به موقعیت موردنظر بنابراین در اوایل استرس طبیعی خواهد بود چون هنوز این باور در شما ایجاد نشده حتما به شخص مورد نظر باید احساس قدرت داشته باشید
در این جا به چند باور غلط اشاره میکنم مربوط به این چالش است :
1- من ذاتا ادم پست و حقیری هستم { به فردی از خانواده خودتان که به او افتخار میکنید رجوع کنید 2- همه انسان ها سرد و بی عاطفه هستند { به کتاب مهارت های اجتماعی رجوع کنید } 3- من همیشه در موقعیت های اجتماعی کم می اورم { به موقعیت های تضاد رجوع کنید } تا میتوانید کتاب مهارت اجتماعی بخوانید چون باور های شما اصلاح خواهد شد

سلام اقای دکتر من مشکل غذا خوردن در جمع مخصوصا افرادی که باهاشون رودروایسی دارم یا غریبه تر هستن رو دارم و حالت تهوع میگیرم و نمیتونم غذا بخورم همش ترس دارم که حالت تهوع بگیرم و نتونم غذا بخورم و بعضی وقتا هم که یادم نیست دارم راحت غذا میخورم تا یادم میاد صورتم گر میگیره و اضطراب و تهوع میگیرم بنظرتون چیکار باید بکنم ممنون میشم راهکار بدید

سلام دکتر.
من مثل همین پسر شجاع و مهربان از دعوا میترسم وقتی بخوام با کسی درگیر بشم میترسم و اون کتک زدنو شروع میکنه من هیچ کاری به دلیل ترس زیاد نمیکنم نمیتونم داد بزنم نمیتونم مشت بزنم نمیتونم سیلی بزنم چیکار کنم دکتر جون؟؟؟

سلام .41سالمه . اضطراب اجتماعی دارم چون تو زندگی بمشکل برخوردم وشوهرم داره از م دلسرد میشه وبفکرطلاق افتاده و دختر 6سالمه تو پیش دبستانی بی زبون وخجالتی وترسو شده و خیلی تحت فشارم و چندین بر روانشناس های زیادی رفتم اما درمان نشدم فقط قرص اعصاب دادن ..الان دیگه بفکرخودکشی هستم .درضمن درآمدی ندارم و شوهرم برای درمان پولی نمیده و تا ریال آخر حساب کتاب می‌کنه و چوب خطم پیش همه خانوادم پره .لطفاً اگر در راه خدا میشه بهم کمک کنید رایگان یا حداقل هزینه کم در اینصورت بهم زنگ بزنید ودرغیر این ترو خدا زنگ نزنید ندارم چیکار کنم ولی خیلی نیاز به کمک دارم و اگر کسی بهم کمک کنه خیلی ثواب کرده و خانواده چهارنفره ی من بدبخت و نجات داده

سلام.30سال سن دارم، از بچگی تا حالا ترس و واهمه حضور در جمع رو داشتم و تا همین الآن احساس رنج میکنم، حدود کمتر از یک سال هس که با جستجو در اینترنت متوجه شدم علائم مشابه فوبیا اجتماعی دارم و هنوز به هیچ روان شناسی مراجعه نکردم، چون ترس از صحبت و مواجه با یه فرد جدید رو دارم

از کجا باید شروع کنم به درمان، واقعا خسته شدم دیگه، کم کم داره جلو زندگی طبیعی منو میگیره، هر کار و اقدامی که میخوام کنم این مشکل مثل یه سد جلو من هس
ممنون میشم راهنمایی کنید من رو، ساکن شیراز هستم

سلام آقای دکترممکن هست مشاورخوبی مثل خودتان درشیرازبه من معرفی کنید

سلام من پدر بداخلاقی دارم خیلی عصبی هست و مشکل روانی داره از بچگی یادمه همش منو مادرم و برادرم رو دعوا میکرد و داد میزد سر هر چیزی بحث میکنه با مادرم براش فرق نداره تو خونه یا خیابون داد میزنه حتی بیرون هم که میریم سر یه چیز الکی با بقیه بحث میکنه با مادرم قهر میکنه و حرف نمیزنه تو خونه به هیچ عنوان وقتی پدرم هست حرف نمیزنیم و حتی اجازه راه رفتن هم نداریم چون اعصابش خورد میشه!تحمل کوچک ترین صدا رو نداره و خیلی چیزای دیگه که فکر میکنم امکان نداره ادمی با این همه مشکل روانی پیدا بشه که از شانس بد من شده پدرم من خیلی ازش میترسم و ارزوم اینه کلا از زندگیم بره حتی برادرمم به مرور زمان مثل خودش شده و الان من اضطراب اجتماعی دارم باید دارو مصرف کنم من اضطراب خیلی بالایی دارم به طوری که میلرزم و عرق میکنم و تپش قلب میگیرم و کلا لال میشم تو شرایط اجتماعی تو مدرسه مسخرم میکردن و همین وضع منو بدتر کرد

سلام دکتر..من دچار اضطراب اجتماعی هستم با توجه به مطالبی ک بالا خوندم در واقع از ۱۷ سالگی متوجه شدم که دچار این مشکل هستم اون موقع تو مدرسه میخاستم حتی پای تخته برم دلشوره میگرفتم ک نکنه یچیزیو غلط حل کنم..گذشت تا الان که ۱۹ سالمه و وارد دانشگاه شدم و واقعا دارم ازین شرایط رنج میبرم واقعا نمیتونم تو جمع مخصوصا وقتی آقایون(همکلاسی هام) هستن صحبت کنم..تپش قلب میگیرم دستو پام یخ میکنه که نکنه یچیزی اشتباه بگی یا صدات بلرزه بفهمن استرس داری..الانم که قراره مجازی و آنلاین ارائه بدیم و صحبت کنیم از الان دلشوره گرفتم ک نکنه خوب نشه صدات بلرزه..تو ارائه ها تو دانشگاه زود تموم میکنم البته هنوز ی ترمه ک دانشگاه رفتم
واقعا حالم بده البته الان نسبت به ۱۷ سالگیم خیلی بهتر شدم همش سعی میکنم خودمو تو موقعیت بزارم ولی خب نیاز بیشتری هست ممنون میشم کمکم کنین.
لازم ب ذکره که ما تو خانواده های فامیلی مون از بچگی مارو از هم جدا میکردن یعنی دخترا جدا پسرا جدا حتی ما یک ساعت نتونستیم تو یک جمع دوستانه که هم پسرا باشیم هم دخترا صحبت کنیم..که فکر میکنم خیلی موثر بوده در وضعیت الانه من

سلام آقای دکتر
من ۱۹سالمه و تقریبا ۵ساله که لکنت زبان گرفتم و پیش تمام دکترای ایران رفتم از متخصص حنجره بگیر تا متخصص گفتار درمانی و درمان قطعی لکنت و ازین صحبتا ولی هیچ تاثیری روی من نداشته.من تا ۱۴سالگی هرجا میرفتم صحبت میکردم و کارای بقیرو اوکی میکردم حتی توی مدرسه میکروفون همیشه دست من بود ولی بعد از اون قضیه من خیلی درونگرا شدم و ترس از صحبت پیدا کردم به طوری که اگه جایی استخدامی داشته باشه یا حالا بخوام جایی برم و کار بکنم فرار میکنم و خیلی از موقعیتای اجتماعی و تحصیلی و آموزشی رو من دارم از دست میدم و حتی اگه جایی میرم ضربان قلب میگیرم و حرفمو روی کاغذ مینویسم و به بقیه میگم!!!
و ازون بدتر اینه که بهم میگن مگه زبون نداری که روی کاغذ مینویسی!!
این طرز صحبت واقعا زشته و من بیشتر درونگرا میشم
شاید اصلا یه نفر لال باشه این چه برخوردیه؟!
امیدوارم مردم یه روزی به اون فهم و درک برسن که نباید بقیه رو مسخره کنن!
و در آخر من اگه بخوام خودمو درمان کنم باید چیکار کنم؟؟

سلام وقتی با کسی صحبت میکنم از شدت اضطراب نمیدونم چی بگم ضربان قلبم خیلی میره بالا

مشکلات تحصیلی هم میاره لطفا راهنمایی کنید

سلام دکتر ممنون بخاطر پاسخگویی و مشاوره هاتون به نظر من راهنمایی هایی که برا افراد دارای اضطراب اجتماعی میکنید خیلی قابل ستایشه چون من خودم از این مشکل سالهاس رنج میبرم میدونم که چه درد لعنتی و عذاب آوری و واقعا به یه حدیث از یکی از معصومین ایمان آوردم که میگه بیماری روح بسیار سخت تر از بیماری جسم است دکتر نمیدونم از کجاش شرو کنم چون فک کن میخوام عذابی که توی ۱۰ سال گذشته تو لحظه لحظه زندگیم تحمل کردم و یه ساعتم ولم نکرده رو بخوام تو چن خط براتون توضیح بدم اول اینکه ۲۷ سالمه و از دوران اول دبیرستانم این مشکل شرو شد از کلاس که دوستام گاها بهم میگفتن چرا صورتت سرخ شد و میخندیدن و این داغونم میکرد حالا بعد گذشت ۱۰ سال باز این مشکلو دارم بیماریم اونقد تو این سالها اذیتم کرده و شخصیتمو له کرده که الان تبدیل شده به اینکه چن سالیه نمیتونم خودمو تو آینه ببینم از دیدن عکس خودم همیشه فراری ام و ترس دارم از عکس انداختن فرار میکنم معمولا فک میکنم بدقیافه ام علیرغم اینکه خیلی از دوستام فک‌ میکنن که قیافه خوبی دارم وقتی تو جمعی جایی صورتم سرخ میشه از زندگی کردن خسته میشم دیگه حالا آقای دکتر یه چیز جالبی که اخیرا باهاش روبه رو شدم اینه که دارم قرص اس سیتولوپرام مصرف میکنم که باعث میشه کمتر مضطرب بشم و کمتر صورتم سرخ بشه ولی قطع که میکنم باز روز از نو روزی از نو و این حالت باعث شده یه سوالی تو ذهنم ایجاد بشه که من اضطراب اجتماعی دارم که صورتم سرخ میشه یا اینکه چون صورتم سرخ میشه اضطراب اجتماعی میاد سراغم؟؟؟؟؟ولی خودم فک میکنم اگه این سرخ شدن لعنتی نباشه خیلی آدم ریلکسی میشم تفکراتم بهتر میشه راحت میشم از این درد لعنتی کمکم کنید آقای دکتر

سلام
تا اونجایی که فهمیدم بعضی از کسایی که این اختلال رو دارن، احساس میکنن توانایی و استعداد زیادی در یه سری کارها دارن که اگه این اختلال رو نداشتن، رشد میکردن
میخواستم بدونم این احساس واقعیه یا کاذب؟

سلام
من ۱۶ سالمه.چندین ساله که مشکل دارم. اجتماع گریزی وحشتناک.ادم مستعدی ام و میفهمم که واقعا اگه بخوام میتونم عالی باشم.من شرایط خوبی از لحاظ خانوادگی ندارو و اونا به من توجه نمیکنن که بخوان کمکم کنن. تنها کارشون دامن زدن به دغدغه های فکریمه.
از آشنا شدن با آدم های جدید واقعا میترسم. حاظر به حضور در خیابان ها حتی نیستم.
باید زبان انگلیسیمو برای مدرسه نمونه و تیزهوشان تقویت کنم چون قبول شدم اما حتی نمیتونم به این فکر کنم که بخوام برم کلاس.اصلا نمیتونم.حتی برای کوچیک ترین خرید هام بقیه رو میفرستم.
تنها اجتماعی که توش حضور دارم مدرسس که اونم با این استعداد های زیادی دارم اما جرعت بیان و اثباتشون رو ندارم. اما در ارتباطی که بعد از چند ماه تو مدرسه بین دوستام ایجاد شد اونا خیلی منو دوست دارن واقعا خیلی و من تازه متوجه میشم شاید اونقدراکه فکر میکنم کسالت اور و مزخرف نیستم.
اما فقط تو مدرسه.
من اینقدر وضعم خرابه که حتی تو مهمونی های خانوادگی نزدیک هم شرکت نمیکنم.حتی با صمیمی ترین دوستامم تلفنی صحبت نمیکنم. بیش تر پیام یا ارتباط رو در رو.
در همایش های ادبی که دوست دارم، در کتابخونه و… جرعت حضور ندارم.
ادم غمگینی ام و به این درد عادت کردم و دم گرم کسی تو اهن سرد من اثر نمیکنه.
حتی جرعت رفتن پیش یه مشاورو هم ندارم.
من حتی از پدر و مادرمم خیلی وحشتناک خجالتم میشه.. من یه دخترم و نیاز به خیلی چیزها دارم که حتی روم نمیشه به مامانم بگم و خودمم که هیچی…خیلی سخته.
حتی توی خونمون حتی حاضر به پوشیدن لباس استین کوتاه حتی نیستم.واقعا وضع خراب و داغونی دارم.
از یک طرف هم میدونم که کاملا پتانسیل موفق بودن و قابل مطرح بودن در هر حوضه ای رو دارم.
همه فکر میکنن منی ه ادم افسرده و گوشه گیر و کم حرفم و ضعیفم…که البته درست میگن
من دارم دیوونه میشم و نمیدونم چی کار کنم

سلام دکتر ده روزی میشه رفتم پیش روانپزشک برام سرترالین و ونلافاکسین و آلپزارام نوشته و احساس میکنم اضطرابم بیشتر شده.هزینه رواندرمانی برام مقدور نیست.با توجه به مقوله شما سعی کردم مواجه سازی بکنم با یکی از دوستام که خیلی وقت بود پیشش نرفته بودم بخاطر همین مشکل تصمیم گرفتم و رفتم پیشش اولش خیلی هول کردم بعد همراه با تخمه شکستن سعی کردم حرف بزنم و اضطرابم کمتر شد و داشت خوب پیش میرفت تا سر یه موضع به اختلاف نظر رسیدیم و من رو رذل وپست خطاب کرد نه به شوخی.بعد اضطرابم بالا رفت زبونم بند اومد یه ساعت موندم وحرفی نزدم ولی حرفی که میزد یا حتی کلیپی که میدیدم من به خودم نسبت میدادم وخودم رو سرزنش میکردم و نا امید تر میشدم تا تقریبا اضطرابم قطع و جای خودش رو به نا امیدی و غم و یه مخاطب خیالی تو ذهنم‌ داد بدنم ضعف شدید کرد احساس حقیر و پلید ترین بودن میکردم الان پنج شش روز هست که اومدم خونه مخاطب خیالی ولم نمیکنه هر مطلب زننده ای رو که میخونم فک میکنم منظورش منم دیگه با خانوادم هم خوب نمیتونم ارتباط بر قرار کنم.دیگه کم کم دارم به کلی از بهبودی و زندگی قطع امید میکنم.لطفا بیشتر راهنماییم کنید هزینه رواندرمانی رو ندارم و نمیدونم…

سلام آقای دکتر میبخشین که طولانی هست ممنون میشم اگر بخونین و پاسخ و راهنمایی جامعی بفرمایید.از قبل سپاسگذار بابت زحمات و وقت گذاری تون
منم در حال حاضر همین مشکلات از جمله در جمع .من چیزی برای گفتن ندارم.خودداری از چشم تو چشم شدن حتی با یه بچه درشت شدن ناخودآگاه چشم که جمع فک میکنه بخاطر غرورمه و لات بازیمه که این خیلی آزارم میده بعد بیشتر میشه.ذهن خوانی.بعد صورتم غمگین میشه انگار میخوام گریه کنم تپش قلب شدید لرزش و بند آمدن زبان؛احساس میکنم جدیداًخیلی بی تفاوت شدم؛۲۳سالمه پدرم هم اختلال دوقطبی داره.از بچگی از جمع فراری بودم و خجالتی و هیچ وقت نه تو مدرسه نه تو دانشگاه از معلم یا استاد اجازه نگرفتم حتی برای دسشویی رفتن همیشه تو مدرسه مورد تحقیر و تمسخر دیگران بودم و چند بار در کودکی مورد تجاوز توسط افراد سن بالا تر از خودم قرار گرفتم بخاطر همین بیشتر تنهایی رو ترجیح میدادم.تو ۱۶ سالگی معتاد شدم به جز مواد صنعتی هر نوعش ولی بیشتر ماریجوانا بوده؛اولاش خوب بود شادم میکرد بعدش اضطرابم رو بیشتر کرد تا جایی که سر کلاس زبان فنی نوبت به خوندن من که میخواست برسه نتوستم به ترسم غلبه کنم و از کلاس فرار کردم و دیگه متاسفانه نتوستم برم دانشگاه. پیش روانپزشک و روانشناس که یکی هستند رفتم با دارو و جلسات اضطرابم قطع شد که طبق دستور پزشک باید میرفتم برای برنامه ریزی برای قطع دارو ولی نرفتم ودوباره چن ماه ماریجوانا کشیدم همراه با قرص که مواد رو ترک کردم و چند ماهی فقط قرص خوردم بعد خودم شروع کردم به کم کردن و قطع دارو تا دوسه ماهی که سر کار میرفتم اضطرابم شروع نشده بود چون شغل ما فصلیه الان دو سه ماه که سر کار نرفتم و خونه موندم دوباره اضطرابم شدید شده من تصمیم گرفتم ازدواج نکنم بچه دار نشم چون نمیخوام این بیماری آزار دهنده رو به بچه هام منتقل کنم چون میدونم چقدر میتونه آزار دهنه باشه امیدوارم هیچکس دچارش نشه.میخواستم بدونم آیا ارثیه؟ ریشه اش از کجاست؟آیا تا آخر عمر باید دارو مصرف کنم؟آیا بیشترش بخاطر مصرف ماریجوانا بوده چون خودم اینطور حس میکنم؟درشت شدن چشم به چه خاطره؟حاد ترین مرحلش چی میشه؟آیا بیتفاوتی هم دائمی هست و به چی ربط داره چون احساس بدی نسبت بهش دارم؟
ببخشید فقط این آخری رو اگه میشه تایید کنید

سلام من ۲۰ سالمه و اضطراب اجتماعی دارم هرجا که بخوام برم تپش قلب میگیرم و کلی حس بد دارم اما افسردگی ندارم فقط از رو به رو شدن با ادمای جدید وحشت دارم اضطرابم دارم به طوری که کلا هرچی کلاس میرفتم کنسل کردم چون شدیدا استرس میگرفتم حتی قبل کلاس رفتن پیش روانشناس نرفتم فقط رفتم روانپزشک و به من کلردیازپوکساید و سرترالین دادن ولی خب مصرف نمیکنم چون میترسم رو حافظه ام تاثیر بد بزاره یا وابستگی بیاره الان باید چکار کنم دارو درمانیو شروع کنم؟

لطفا راههای افزایش مهارت های زندگی واجتماعی را شرح دهید،
همچنین هزینه ی مشاوره برای قشر متوسط جامعه سنگین میباشد، لطفا راهنمایی بفرمایید

سلام آقای دکتر من ۳۴ سالمه متاهلم ، بنده از ۱۰ سال پیش که دانشجو بودم متوجه شدم که زمان ارائه کنفرانس دجار ترس و اضطراب میشم و صدام میلرزید طوری که دیگه نمره کنفرانس رو بیخیال شدم،الان هم کارمند هستم و تو جلسات نمی تونم صحبت کنم و خیلی به خودم فشار بیارم در حد سوال جواب یا یک جمله بیشتر نمی تونم ادامه بدم حتی از صحبت کردن مقابل کسی که مطلب جدی و حالت رسمی داشته باشه باز کمی اضطراب دارم، به فکر تغییر شغل افتادم در ضمن عارضه افتادگی دریچه میترال دارم، و برای کاهش اضطراب شبی یک قرص پرانول مصرف میکنم که احساس می کنم تا حدودی تاثیر داشته و جسارتم بیشتر شده.
لطفا درمورد بیماری من و نحوه درمانم توضیح دهید ممنون میشم.

سلام سن ۲۹من وقتی داخل جمع میرم دستام میلرزه زیاد عرق میکنم صدام میلرزه صورتم خیلی غمگین میشه انگار میخوام گریه کنم خیلی مظلوم میشم تپش قلب میگره من با خانمها عثلا نمیتونم به هیچ وج صحبت کنم اگر مغازه دونفر ادم باشه میترسم برم حتما باید مثل بچها کسی باهام باشه حتی با بچه های کوچک نمیتونم صحبت کنم خونه بابام و برادرام را حت نیسم اظطرابم از بس شدیدهبدنم خیلی داغ میشه وحشت زده هم میشم چیکار کنم اقای دکتر راهی هستش خانمم به خاطر این مریضی من فل کرد رفت حالا من ماندم دوتا بچه خسته شدم دارم به خودکشی فکر میکنم همیشه ارزو میکنم هیچ ادمی به این مریضی مبتلا نشه دکتر رفتم گفت شما دو قطبی هستین درست میگن

Tina.irani66@gmail.com

سلام وقتتون بخیر خسته نباشین
آقای دکتر من ۳۰ سالمه ۲_۳سالیه ک دچار اضطراب شدید. تپش قلب. هراس اجتماعی. وسواس فکری ذهن خوانی شدم. از خودم بدم میاد نمیتونم خودمو دوست داشته باشم حتی این فکرو نسبت به همه دارم. وقتی میخوام تو یه جمعی حرف بزنم انکار نادیده گرفته میشم فک میکنم کسی به حرفام توجهی نمیکنه و وسط حرفهام همه درگیر خودشون میشن. همش ترس و لرز و تپش قلب باهامه. مثلا همسرم یکم حوصله نداشته باشه من فک میکنم شاید یه کاری ازم سرزده ک اینطوری ناراحته. شاید کسی در موردم بهش چیزی گفته. قلبم شروع میکنه به تپیدن از ترسم الکی یه چیزهایی ک میگم که ناراحتیش برطرف بشه.
دوست ندارم مهمونی جایی دعوت بشم. وقتی مسافرتی میخوام برم اصلا رفتن و نرفتنش برام فرقی نداره چون نمیتونم آرامش داشته باشم واز جایی که رفتم لذت ببرم
خلاصه از همه فرار میکنم تنهایی رو به همه چی ترجیح میدم. اراده هیچ کاری رو ندارم. حتی یه جلسه پیش روانشناس رفتم دیگه گذاشتمش کنار.گفتم دکتر هم واسم فایده نداره نمیتونه حالمو خوب کنه پیش دوستام حتی نتونستم ارتباط قبلی رو داشته باشم دیگه قطع رابطه کردم. وقتی دعوای لفظی دارم سریع صدام میلرزه خجالت میکشم از خودم
واقعا این وسواس فکری رو دارم که همه ازم متنفرن. چون اصلا دیده نمیشم. خیلیییی داغونم. اوضاع روحی و روانیم اصلا خوب نیس

سلام. من از سن پایین فوبیای اجتماعی داشتم . شرایطش رو هم نداشتم که پیش مشاور برم سعی کردم خودم مشکلم رو حل کنم… الان مدتی هست که به خدا وشهدا پناه آوردم به طور کامل خوب نشدم ولی ناامید هم نمیشم چون به معجزه خدا وشهدا اعتقاد دارم. ان شاالله هر کی این مشکل رو داره زودی خوب شه

اضطراب اجتماعی خود باعث بروز رفتار های غیر عادی میشه که توجه دیگران رو جلب و اونا رو دائم به مسخره کردن شما وا میداره و این خودش فاجعه ای دیگره که فرد با خودش میگه حالا که دیگرانم منو قبول ندارن و افکارم درست درومده کاملا میپذیره که دیگه با بقیه فرق داره و این حرفا.به این مسئله توی هیچ سایتی متاسفانه اشاره نشده. این بیماری یک بیماری پوچ و کثیف هست که قابل درمانه و باید درمان بشه و هیچ پدر و مادری نباید اجازه بدن فرزند به این بیماری دچار بشه وگرنه ظلم بزرگی در حقش کردن.

سلام من ۲۷ سالمه اضطراب اجتماعی بسیار شدید دارم پارسال پیش یه روانشناس رفتم دو جلسه دیگه نرفتم چون حس میکردم هیچ جوابی نمیگیرم از حرفاش خواهش میکنم کمکم کنید من پیش چه دکتری باید برم روانشناس یا روانپزشک شما میتونید ی دکتر خوب در همدان به من معرفی کنید بعضی از جاهایی که میترسم برم یکیش
جشن و عروسی ها که همه با لباس های شیک میان ۰ احساس میکنم لباسام خوب نیستن و مسخره بنظر میرسم صورتم کبود میشه یا زمانی که میرم خونه و میبینم مهمون داریم هر چقدر تعداد بیشتر باشه من بیشتر وحشت میکنم و تپش قلب میگیرم اکثر مواقع درحیاط و اروم میبندم و میرم بیرون شام یا ناهار میخورم و اگر به هیچ وجه نتونم برگردم میرم داخل خونه ولی چه رفتنی چشمام سیاه و سفید میبینه سلام میکنم ولی حتی صدای خودمو نمیشنوم اسم افراد از یادم میره خجالتم زمانی بیشتر میشه که دختر جوون توشون باشه مثلا عروسشون یا فامیل دور این جور موقع ها نمیتونم درست احوالپرسی کنم حتی خانوادمم متوجه میشن میرم ی گوشه که چشم تو چشم نباشم و بدبختانه اکًثرا فکر می کنن دارم قیافه میگیرم ولی تو دلم خیلی مشتاقم که بگم و بخندم ولی واقعا نمیتونم سرم و انقدر پایین میگیرم که گردنم خشک میشه زندگیم هیچ مزه ای نداره هیچ کیفیتی نداره بهترین سالهای زندگیم با سختی خجالت و حس حقارت همیشگی داره میگذره دیگران در موردم چه فکری میکنن من ۲۷ سالمه ی عکس از خودم ندارم فکر میکنم خیلی بد میافته عکسم حرف زیاده بخدا سنگین شدم عصبانی شدم خانوادمو خودمو ازار میدم فقط یه راه کارساز پیش پام بزارید

سلام . من ۲۰ سالمه و این مشکل تمام زندگیمو تحت الشعاع قرار داده و واقعا دیگه نمیدونم چیکار کنم . تمام روشای درمانی رو هم به صورت تئوری بلدم ولی در عمل که قرار میگیرم بازم نمیتونم انجامش بدم. خیلی دلم میخواد از یه دکتر کمک بگیرم ولی خب دقیقا به خاطر همین مشکل نمیتونم به دکتر مراجعه کنم یا زنگ بزنم وقت بگیرم ، فقط با فکر کردن به زنگ زدن هم یخ میکنم چه برسه واقعا انجامش بدم! چیکار کنم؟

من الان ۳۰ سالمه؛ ۱۰ ساله که دچار اضطراب اجتماعی هستم؛ با بدبختی فوق لیسانس مهندسی گرفتم که ای کاش توی این مملکت نمیکردم اینکارو؛ رفتم خدمت سربازی و برگشتم؛ دست از پا دراز تر نه کاری هست نه چیزی؛ سابقه هم که ندارم؛ الان نمیدونم چجوری سر بلند کنم تو جامعه؛ نه کاری نه باری؛ میترسم توی جامعه رفت و آمد کنم با این وضعم؛ حتی پیش دوستام؛ فامیل که اصن هیچی؛ حوصله شون رو ندارم؛ مخصوصا که هر جا میری یجوری بحث میوفته به اینکه میگن تو هنوز کار پیدا نکردی؟ چیکار میکنی؟ ؛ یکی نیست بگه اگه معرفتش رو داری و از دستت برمیاد، واسم یه کار پیدا کن؛ اگه نه خوب چه مریضی داری که وضعیت بد منو به رخم میکشی؟؛ از الان عزای عید رو گرفتم که چیکار کنم؛ چجوری میتونم یه بهونه ای بیارم خونه دوست و آشنا نرم، شاید بزنم برم مسافرت اصن؛ واقعیت حوصله خودم رو هم ندارم؛ هر چند که واقعا تنهایی رو خیلی دوست دارم و تشنه روابط اجتماعی نیستم و به نظر خودم با فامیل و بیشتر دوستام فرق دارم، ولی فکر میکنم بیشتر میخوام به خودم ثابت کنم که میتونم رابطه داشته باشم (نه لزوما با جنس مخالف) تا اینکه واقعا احتیاج شدید به رابطه داشته باشم؛ من وضع مالی خیلی خوبی دارم؛ ولی نباید فکر کرد که این مساله نجات دهنده ست؛ الان توی این سن وقتی من نمیتونم رابطه برقرار کنم؛ وقتی بیکارم؛ وقتی نمیتونم حتی به ازدواج فکر کنم، چه فایده ای داره؛ کاشکی وضع مالیم خوب نبود؛ شاید یه موتور محرک میشد که زود تر از اینا برم توی جامعه و کار کنم و عمرمو پای درس و فکر و خیال نزارم. ضمنا اگر کسی تجربیاتی در این زمینه یا مشابه اون داره، خوشحال میشم که بشنوم؛ ایمیل من هست: saeedmohajer84@gmail.com

سلام . برای درمان سریع و کامل این مشکل اضطراب اجتماعی باید چکار کنیم ؟ آیا راهی غیر از قرص وجود داره ؟ میشه از روش های روان درمانی برای اون کمک بگیریم