درمان اضطراب اجتماعی (هراس اجتماعی)

سلام منم مشگل اضطراب اجتماعی دارم هرکی مسئله بیاد تلگرام gandom1960

سلام من ۳۴ سالمه و همش فکر میکنم دیگران میتونن ذهن منو بخونن حتی شده در باره یک موضعی فکرم خیلی مشغول بوده بعد میبینم بعدا یا فرداش بعضیا دارن در موردش یا شبیه به اون چیزی که فکر میکردم دارن صحبت میکنن و یا دارن به من تیکه میندازن و این خیلی من رو مضطرب میکنه

سلام.
بنده شروع کردم ب مداحی و قرآن خوندن تومجالس ختم.
ابتدا دلهره و اضطراب داشتم. اما میگفتم مدتی بعد کمتر میشه. اما نشد
الان طوری شده اگر بخام جلوی جمع بخام فقط صحبت کنم هم نمیتونم
حرفام یادم میره
حتی بسم الله رو هم میترسم غلط بگم.
اگر بخام چیزی بخونم جلوی مردم
تپش قلب میگیرم. استرس و تنگی نفس
کلا هیچی نمیتونم بخونم یا بگم.
آب دهنم خشک میشه.
ممنونم اگر راه حلی بگید

سلام آقای دکتر خواهش میکنم یه را ه حلی بهم بده دارم دیونه میشم خونه نشین شدم
از دور همی خانوادگی ،جمع ،مهمان حتی روبه رو شدن با غریبه فراریم و از نقدینگی توی جمع، توجه دیگران روی خودم بحث کردن در مورد من و … حتی تو هوای سردم حرارت بدنم میره بالا خیس عرق میشم خیلی زیاد انگاری آب ریختن روم آقای دکتر خواهش میکنم یه دارو بهم معرفی کنین دیگ خسته شدم عرق لعنتی نمیزاره در برابر دیگران از خودم دفاع کنم با بحث کنم خداجون این دیگ چ مرضی بود دادی همین تا بحث من میشه انگاری زیر پام آتیش روشن کردی لطفاً راهنماییم کنین انگاری زندگی برام تموم شده

سلام آقای دکتر من از بچگی اضطراب اجتماعی و وسواس شدید داشتم
خیلی با استعداد بودم ولی درسمو ادامه ندادم، دوست دارم برم سر کار ولی نمیتونم،
با شوهرم به مشکل بر خوردم چون نمی تونستم با خانوادش رفت و آمد کنم حتی می خواستیم طلاق بگیریم واقعا زندگیم نابود شد،چند سالی متوجه شدم چه مشکلی دارم.
الان یه دختر 4 ساله دارم که خیلی خجالتی و حساسه و از مردها می ترسه، اطرافیان هم با اینکه میدونن خجالتیه، خیلی واکنششون بده به رفتارش و باعث ناراحتیش میشن حالا چکار کنم دخترم مثل خودم نشه

سلام وقتتون بخیر
من بیست ساله هستم و خانم ، مشکل من ابتدا سر مسائل خانوادگی مثل(دعوا ) شروع شد که اصلا به من مربوط نمیشد اما چون توی خانواده ما بود و من میدیدم تحت تاثیر قرار گرفتم،
دچار حمله پنیک شدم بعد از مدتی که دیگه دچار حمله های پنیک نشدم
اما به قول خودم پس لرزه هاش موند با من، مثلا بشدت به خواهر بزرگ ترم وابسته شدم به حدی که الان در شرف ازدواج هستن من نمیتونم بدون ایشون و، دوست ندارم ازدواج کنن و همچنین منطقه امن خودمو هم دوست ندارم بیام بیرون مثلا اگه خانواده ام نباشن نمیتونم بدون اونا شب رو فرضا خونه کسی بمونم و دانشگاه هم میرم، خرید هم میرم به تنهایی اما یهویی دچار دلشوره ایی میشم و بعد از بین میره.
ممنون میشم من رو راهنمایی کنید(درضمن، میتونم خودم مدیریتش کنم و قابل حل شدن هست یا به روان شناس مراجعه کنم؟)

سلام اقای دکتر من مشکل اضطراب اجتماعی و فقط غذا خوردن درجمع رو دارم که بعد غذا خوردن اضطراب من صفر میشه و با وجود اضطراب قبلشسعیمیکنم در مهمونی ها شرکت کنم و قرص ضد تهوع بخورم چون اضطراب معدمو بهم میریزه میخام بدونم راه این که من از این ترس و اضطراب اشتباه خلاص بشم چیه

سلام اقای دکتر سال نو رو تبریک می گم
اقای دکتر
میشه بازی مافیا رو تحلیل و بررسی کنید
این بازی در کل چه معایب و چه مزایایی می تونه داشته باشه
سال خوب و خوشی داشته باشید،

سلام من میترسم در جمع کنترل رفتار خودم را از دست دهم و همین اتفاق هم میوفته شما فکر میکنین مشکل من اضطراب اجتماعی باشه؟؟؟؟

برای درمان اضطراب اجتماعی درمان دارویی و درمان شناختی باید همزمان اتفاق بیفته؟ یا بستگی میزان اسیب داره
ممنون

چطور میتونیم بفهمیم که چقدر مبتلا به اضطراب اجتماعی هستیم؟ منظور میزان عمیق بودن ابتلائمونه. و درمان اضطراب اجتماعی بدون دارو تا چه مدت معمولا جواب میده
ممنون

سلام روز بخیر. اینکه قبل از مواجه شدن با افراد جدید یا قرار گرفتن تو یه جمع جدید استرس داریم هم نوعی اضطراب اجتماعیه؟
با تشکر

سلام . من ۲۴ سالمه . از ۱۸سالگی دچار اختلال اضطراب اجتماعی شدم .فرق من بابقیه اینه که علاوه براینکه ترس ،لرزش صدا،تپش قلب،لرزش بدن داشتم شکمم به شدت صدامیده ،(احتمالا باید مربوط به سندروم روده تحریک پذیرباشه اگه اونم نباشه برای اضطرابه)طوری سر کنکور خیلی بد شده بود ‌ من علایم جسمیم خیلی شدیده . بااینکه باهوشم‌نتونستم دانشگاه برم . نمیدونم چطور میتونم به این مشکل غلبه کنم .

سلام دکتر
من ١۴ سالمه و کلاس نهمم
من اضطراب اجتماعی م خیلی خیلی داره اذیتم. می‌کنه نفس تنگی و تپش قلب و دل‌درد می‌گیرم
بچگی هم لکنت داشتم اما الان خیلی بهتر شده ولی بازم هرچند کم ولی لکنت رو می‌گیرم
وقتی کلاس آنلاین دارم از شدت استرس و اضطراب از صبحش تپش قلب و نفس تنگی می‌گیرم
از این‌که در جمعی باشم که نشناسم کسی رو هراس دارم
وقتی مثلا استاد یه سوالی میپرسه می‌ترسم جواب بدم که غلط باشه چکار کنم؟ ضایع میشم بقیه فکر میکنن خنگم
با مادرم دربارش حرف زدم و بهم گفته حتما میبرمت پیش دکتر روانشناس اما من بهش گفتم بعد از آزمون نمونه دولتی ام.
خیلی خیلی دارم اذیت می‌شم من خیلی خجالتی هم هستم حتا با بچه های کوچیک هم که سه چار پنج سالشون باشه می‌ترسم توی چشماشون.نگاه کنم و زمان میبره تا با افراد راحت بشم
من کلاس زبانم هم که یک سال و خورده ای پیش میرفتم هم بخاطره همین کنسل کردم چون انقدر نفس تنگی و تپش قلب میگرفتم و میلرزیدم که تحملش برام به شدت سخت می‌شد
وقتی یه چیزی رو توی کلاس متوجه نمیشم می‌ترسم بگم می‌ترسم بگم بقیه فکر کنن خیلی احمقم و توی دلشون مسخرم کنن
دوستام همیشه بعد از کلاسا حالم رو میپرسن و یا بهم زنگ میزنن و درکل توی کلاس هم خیلی مراقبمن که یه وقت استرس شدید نگیرم و حالم بد بشه.
ولی الان توی این کلاسی که میخوام برم. دوستام نیستن خودم تنهام با چند نفر که غریبه ان و چه جنس مخالف و چه هم جنس خودم هستن

سلام آقای دکتر من متاهل هستم دوفرزند ۲۵سالمه،من ب این اختلال دچارشدم متاسفانه پیش روانشناس هم رفتم گفتن باانجام تکنیک درست میشه ولی دارو استفاده نکردم ،این موضوع خیلی داره روی زندگیم اثربدمیذاره ،اقای دکتر من بیش از حدتوی جمع خجالتی هستم ونمیتونم صحبت کنم رابطه ی چشمی اصلا نمیتونم برقرار کنم خیلی سخته که باکسی دوست بشم وباکسی راحت باشم باشوهرم مهمونی نمیرم چون همش احساس میکنم موردقضاوت شدن قرارمیگیرم ،خسته شدم اززندگی دکترم گفت افسردگی هم گرفتم،اقای دکتر این حس بد رو دارم ب شوهروبچه هامم انتقال میدم احساس میکنم بامادرم هم که تنها رازدارو رفیقم هستن غریبه شدم ،قبل ازازدواجم ادم برونگرا واحساس میکنم به این شدت نبودبیماریم، ولی الان کاملادرونگرا واحساس میکنم هیج احساساتم رونبایدبروز بدم ،وقتی دارم حتی بایه فامیل همسایه هم حرف میزنم دچار تعریق شدیدوتپش قلب میشم ازهمه مهمترکه نداشتن رابطه ی چشمی خوب وتمرکزنکردن روی حرفای طرف مقابل خیلییی آزارم میده ،البته اینم بگم اقای دکتر پدرم وعمه ام اینطوری هستن فکرمیکنم منم اینجوری میشم

با سلام دکتر
من ۲۴ سالمه و اضطراب اجتماعی دارم به دکتر مراجعه کردم قرص سرترالین و… نوشتند آیا مصرف آنها بهتر است یا مشاوره و روان درمانی؟

سلام‌ اقای دکتر خسته نباشید من یه خانوم‌۲۵ساله هستم متاهل و فرزند ندارم از وقتی یادم میاد یه دختر خجالتی و‌کمرو بودم تو مهمونیای خونوادگی همیشه بهم میگفتن خیلی ساکت و‌مظلومی چون طوری بود ک از اول تا اخر مهمونی من شاید چن کلمه به زور حرف میزدم مدرسه ام ک‌ میرفتم همینطور بودم اصلا صدا ازم درنمیومد با وجود اینکه شاگرداول کلاس بودم کلا هم دوران ابتدایی هم راهنمایی اما اصلا اعتماد به نفس نداشتم اون دوران فقط مشکلم این بود که روم نمیشد تو‌کلاسا یا مهمونیا صحبت کنم و خجالت میکشیدم اصلا دست و پام نمیلرزید یا تپش قلب نمیگرفتم و هیچ گونه علایم اضطراب اجتماعی رو‌نداشتم‌تا سالی ک‌ وارد دبیرستان شدم یادم میاد یه بار که معلم منو برد پای تخته و خواستم درس جواب بدم ناخوداگاه تپش قلب گرفتم دست و پام یخ کرد و‌میلرزید صدام ک‌ دیگه از همه بدتر اصلا نفسم بالا نمیومد ک حرف بزنم اون روز گذشت و رفت اما علایم من همچنان پایدار موند تا همین الان .وقتی میخاستم درس بخونم چون میدونستم اگه بخام درس جواب بدم صدام میلرزه و یه کلمه ام نمیتونم حرف بزنم نا امید میشدم به کل از طرفی تو مدرسه خیلی تخقیر میشدم یه سری از بچه های کلاس اذیتم میکردن چون حتی نمیتونستم از خودم دفاع کنم و‌این موضوع باعث میشد میرفتم خونه همه افکارم درگیر اتفاقای گذشته تو‌مدرسه بود خلاصه ک با همه این اتفاقا دوران مدرسه رو تموم کردم کنکور دادم و‌وارد دانشگاه شدم تو دانشگاه وضع بدتر شد چون از این که بخام با جنس مخالفم داخل کلاس درس باشم و‌حرفی بخوام بزنم خیلی واهمه و‌ترس شدید داشتم چند بارم تو دانشگاه مجبور شدم شفاهی درس جواب بدم ک‌ب کل ابروم رفت و همه فهمیدن ک چقد داغونم وای ک‌چی کشیدم اون روزا من حتی تو دانشگاه جریت نمیکردم از استادسوال بپرسم چون هول میشدم و صدام میلرزید عرق میکردم دست و‌پام یخ میزد البته درمقابل جمع و توی کلاس اما وقتی میرفتم با خود استاد تنها صحبت کنم راحت تر بودم مخصوصا اگر با دوستام بودم خیلی راحت حرف میزدم. کلا توی دانشگاه هر درسی ک ارایه میخواست یا کلا نمره رو بیخیال میشدم یا حذف میکردم درسو اینم بگم من همه کلاسارو با دوستم هماهنگ برداشتم ک اصلا تنها نباشم یه روز ک‌دوستم نمیومد با کلی دعا و‌صلوات میرفتم سر کلاس وای اگه دیر میرسیدم ک‌دیگه هیچی فقط دعا میکردم وارد کلاس میشدم استاد چیزی نگه ک‌محبور بشم حرف بزنم فقط برم بشینم و تا اخر کلاس حتی یه کلمه ام‌ بلند حرف نمیزدم فقط با بغل دستیم یا دوستای نزدیکم میدونین اقای دکتر من میتونم با افراد ارتباط بگیرم ولی اگه دو یا نهایتا سه نفر باشن حالا چه اشنا چه غریبه اما توی جمع اصلا به هیچ عنوان به همین خاطر با وجود اینکه دوس داشتم ارشدم بخونم اما بخاطر دفاعیه و پایان نامه حتی نمیخام فکرشم بکنم چون واقعا استرس میگیرم الان ۲۵سالمه و سه ساله درسم تموم‌شده خیلی خیلیییی روی خودم کار کردم سعی کردم تنهایی برم بازار تنهایی برم خونه خونواده همسرم احساس میکنم یه کم بهتر شدم چون خودمو با موقعیتای اجتماعی روبرو کردم با کلی استرس و اضطراب چن وقت کاراموزی مرتبط با رشتمو رفتم و اما خیلی استرس دارم ک اگه برم سرکار و نتونم درست انجام بدم اگه تو‌محیط کار نتونم با همکارا صحبت کنم اگه بگن من گیجم و‌هیچی بارم نیست کلا حس میکنم قراره تحقیر بشم بخاطر همین نمیتونم رو کار تمرکز کنم وقتی ام کاراموزی میرفتم اگه یه اشتباه میکردم کلی به خودم لعنت میفرستادم و میخاستم به تنهایی کاری انجام بدم پیش خودم میگفتم الان گند میزنم الان خراب میکنم من هیچی یاد نمیگیرم و درنهایت اون کارو‌خراب میکردم با همه اینا بازم با پروویی ادامه دادم با همه اینها چند روزه من حس میکنم علایمم داره زیاد میشه دوباره .بازار میرم و خرید میکنم البته تنهایی زیاد نه ولی خدا نکنه بخام برم مطب دکتری یا سوالی بپرسم ازشون یا بانکی جایی ک بخام مشکل یا کارمو توضیح بدم بازم صدام میلرزه نفسم درنمیاد تپش قلب شدید میگیرم اصلن یه وضع افتضاحی نمیدونم چیکار کنم بخدا این مشکل داره منو‌از پا درمیاره داغونم میکنه بعضی موقعها دیگه کم میارم حتی به خودکشی ام خیلی فکر میکنم خییلی اقای دکتر من دارم باهاش میجنگم ولی گاهی اوقات دیگه نمیکشم کم میارم ب کل نا امید میشم از زندگی چیکارکنم کمکم کنین ترخدا معذرت میخام خیلی طولانی شد حرفام

سلام اقای دکتر..من 24 سالمه و تقریبا از 13سالگی خیلی خجالتی و کمرو هستم جوری که خانوادم به زور منو مهمونی خانوادگی میبرن و اونجا همش ساکتم و از این ک دیگران راجبم چی فکر میکنن اضطراب شدید میگیرم و صدام میلرزه و نفسم بالا نمیاد. دانشگاهو با کلی اضطراب تموم کردم جوری که وقتی مفهمیدم یه استادی اراعه میخاست اون درس رو حذف میکردم…یا وقتی دیر به کلاس میرسیدم داخل کلاس نمیرفتم چون همه منو میدیدن..
من خیلی دوس دارم اجتماعی باشم و سرکار برم ولی حتی نمیتونم آگهی استخدام زنگ بزنم
الان خیلی افسرده و ناامیدم و هی فکر میکنم تا اخر عمرم باید اینجوری بگذرونم..لطفا کمکم کنید بهم بگید مشکلم چیه و باید چیکار کنم
خیلی ممنون

سلام آقای دکتر خسته نباشید. من ۱۹ سالمه وقتی توی جمع غریبه قرار میگیرم از خودم رفتار های احمقانه ای نشون میدم و متوجه شدم که اضطراب اجتماعی دارم.ولی خب در عین حال خیلی از این احساساتم نسبت به احمقانه بودن کار هام واقعیه چون دیگرانم تاییدش کردن.من از قرار گرفتن در جمع دوستان و آشنایان نزدیک ترسی ندارم ولی این ترس از روبرو شدن با افراد غریبه و تصور این که اونا منو فرد احمقی بدونن خیلی اذیتم میکنه. لطفا اگر میشه بگید من باید چیکار کنم تا درمانش کنم؟ آیا کار های احمقانه ای که انجام میدم به همین اضطراب اجتماعی بر میگرده یا خیر؟ ممنون

سلام
تا اونجایی که فهمیدم بعضی از کسایی که این اختلال رو دارن، احساس میکنن توانایی و استعداد زیادی در یه سری کارها دارن که اگه این اختلال رو نداشتن، رشد میکردن
میخواستم بدونم این احساس واقعیه یا کاذب؟

سلام
من ۱۶ سالمه.چندین ساله که مشکل دارم. اجتماع گریزی وحشتناک.ادم مستعدی ام و میفهمم که واقعا اگه بخوام میتونم عالی باشم.من شرایط خوبی از لحاظ خانوادگی ندارو و اونا به من توجه نمیکنن که بخوان کمکم کنن. تنها کارشون دامن زدن به دغدغه های فکریمه.
از آشنا شدن با آدم های جدید واقعا میترسم. حاظر به حضور در خیابان ها حتی نیستم.
باید زبان انگلیسیمو برای مدرسه نمونه و تیزهوشان تقویت کنم چون قبول شدم اما حتی نمیتونم به این فکر کنم که بخوام برم کلاس.اصلا نمیتونم.حتی برای کوچیک ترین خرید هام بقیه رو میفرستم.
تنها اجتماعی که توش حضور دارم مدرسس که اونم با این استعداد های زیادی دارم اما جرعت بیان و اثباتشون رو ندارم. اما در ارتباطی که بعد از چند ماه تو مدرسه بین دوستام ایجاد شد اونا خیلی منو دوست دارن واقعا خیلی و من تازه متوجه میشم شاید اونقدراکه فکر میکنم کسالت اور و مزخرف نیستم.
اما فقط تو مدرسه.
من اینقدر وضعم خرابه که حتی تو مهمونی های خانوادگی نزدیک هم شرکت نمیکنم.حتی با صمیمی ترین دوستامم تلفنی صحبت نمیکنم. بیش تر پیام یا ارتباط رو در رو.
در همایش های ادبی که دوست دارم، در کتابخونه و… جرعت حضور ندارم.
ادم غمگینی ام و به این درد عادت کردم و دم گرم کسی تو اهن سرد من اثر نمیکنه.
حتی جرعت رفتن پیش یه مشاورو هم ندارم.
من حتی از پدر و مادرمم خیلی وحشتناک خجالتم میشه.. من یه دخترم و نیاز به خیلی چیزها دارم که حتی روم نمیشه به مامانم بگم و خودمم که هیچی…خیلی سخته.
حتی توی خونمون حتی حاضر به پوشیدن لباس استین کوتاه حتی نیستم.واقعا وضع خراب و داغونی دارم.
از یک طرف هم میدونم که کاملا پتانسیل موفق بودن و قابل مطرح بودن در هر حوضه ای رو دارم.
همه فکر میکنن منی ه ادم افسرده و گوشه گیر و کم حرفم و ضعیفم…که البته درست میگن
من دارم دیوونه میشم و نمیدونم چی کار کنم

سلام دکتر ده روزی میشه رفتم پیش روانپزشک برام سرترالین و ونلافاکسین و آلپزارام نوشته و احساس میکنم اضطرابم بیشتر شده.هزینه رواندرمانی برام مقدور نیست.با توجه به مقوله شما سعی کردم مواجه سازی بکنم با یکی از دوستام که خیلی وقت بود پیشش نرفته بودم بخاطر همین مشکل تصمیم گرفتم و رفتم پیشش اولش خیلی هول کردم بعد همراه با تخمه شکستن سعی کردم حرف بزنم و اضطرابم کمتر شد و داشت خوب پیش میرفت تا سر یه موضع به اختلاف نظر رسیدیم و من رو رذل وپست خطاب کرد نه به شوخی.بعد اضطرابم بالا رفت زبونم بند اومد یه ساعت موندم وحرفی نزدم ولی حرفی که میزد یا حتی کلیپی که میدیدم من به خودم نسبت میدادم وخودم رو سرزنش میکردم و نا امید تر میشدم تا تقریبا اضطرابم قطع و جای خودش رو به نا امیدی و غم و یه مخاطب خیالی تو ذهنم‌ داد بدنم ضعف شدید کرد احساس حقیر و پلید ترین بودن میکردم الان پنج شش روز هست که اومدم خونه مخاطب خیالی ولم نمیکنه هر مطلب زننده ای رو که میخونم فک میکنم منظورش منم دیگه با خانوادم هم خوب نمیتونم ارتباط بر قرار کنم.دیگه کم کم دارم به کلی از بهبودی و زندگی قطع امید میکنم.لطفا بیشتر راهنماییم کنید هزینه رواندرمانی رو ندارم و نمیدونم…

سلام آقای دکتر میبخشین که طولانی هست ممنون میشم اگر بخونین و پاسخ و راهنمایی جامعی بفرمایید.از قبل سپاسگذار بابت زحمات و وقت گذاری تون
منم در حال حاضر همین مشکلات از جمله در جمع .من چیزی برای گفتن ندارم.خودداری از چشم تو چشم شدن حتی با یه بچه درشت شدن ناخودآگاه چشم که جمع فک میکنه بخاطر غرورمه و لات بازیمه که این خیلی آزارم میده بعد بیشتر میشه.ذهن خوانی.بعد صورتم غمگین میشه انگار میخوام گریه کنم تپش قلب شدید لرزش و بند آمدن زبان؛احساس میکنم جدیداًخیلی بی تفاوت شدم؛۲۳سالمه پدرم هم اختلال دوقطبی داره.از بچگی از جمع فراری بودم و خجالتی و هیچ وقت نه تو مدرسه نه تو دانشگاه از معلم یا استاد اجازه نگرفتم حتی برای دسشویی رفتن همیشه تو مدرسه مورد تحقیر و تمسخر دیگران بودم و چند بار در کودکی مورد تجاوز توسط افراد سن بالا تر از خودم قرار گرفتم بخاطر همین بیشتر تنهایی رو ترجیح میدادم.تو ۱۶ سالگی معتاد شدم به جز مواد صنعتی هر نوعش ولی بیشتر ماریجوانا بوده؛اولاش خوب بود شادم میکرد بعدش اضطرابم رو بیشتر کرد تا جایی که سر کلاس زبان فنی نوبت به خوندن من که میخواست برسه نتوستم به ترسم غلبه کنم و از کلاس فرار کردم و دیگه متاسفانه نتوستم برم دانشگاه. پیش روانپزشک و روانشناس که یکی هستند رفتم با دارو و جلسات اضطرابم قطع شد که طبق دستور پزشک باید میرفتم برای برنامه ریزی برای قطع دارو ولی نرفتم ودوباره چن ماه ماریجوانا کشیدم همراه با قرص که مواد رو ترک کردم و چند ماهی فقط قرص خوردم بعد خودم شروع کردم به کم کردن و قطع دارو تا دوسه ماهی که سر کار میرفتم اضطرابم شروع نشده بود چون شغل ما فصلیه الان دو سه ماه که سر کار نرفتم و خونه موندم دوباره اضطرابم شدید شده من تصمیم گرفتم ازدواج نکنم بچه دار نشم چون نمیخوام این بیماری آزار دهنده رو به بچه هام منتقل کنم چون میدونم چقدر میتونه آزار دهنه باشه امیدوارم هیچکس دچارش نشه.میخواستم بدونم آیا ارثیه؟ ریشه اش از کجاست؟آیا تا آخر عمر باید دارو مصرف کنم؟آیا بیشترش بخاطر مصرف ماریجوانا بوده چون خودم اینطور حس میکنم؟درشت شدن چشم به چه خاطره؟حاد ترین مرحلش چی میشه؟آیا بیتفاوتی هم دائمی هست و به چی ربط داره چون احساس بدی نسبت بهش دارم؟
ببخشید فقط این آخری رو اگه میشه تایید کنید

سلام من ۲۰ سالمه و اضطراب اجتماعی دارم هرجا که بخوام برم تپش قلب میگیرم و کلی حس بد دارم اما افسردگی ندارم فقط از رو به رو شدن با ادمای جدید وحشت دارم اضطرابم دارم به طوری که کلا هرچی کلاس میرفتم کنسل کردم چون شدیدا استرس میگرفتم حتی قبل کلاس رفتن پیش روانشناس نرفتم فقط رفتم روانپزشک و به من کلردیازپوکساید و سرترالین دادن ولی خب مصرف نمیکنم چون میترسم رو حافظه ام تاثیر بد بزاره یا وابستگی بیاره الان باید چکار کنم دارو درمانیو شروع کنم؟

لطفا راههای افزایش مهارت های زندگی واجتماعی را شرح دهید،
همچنین هزینه ی مشاوره برای قشر متوسط جامعه سنگین میباشد، لطفا راهنمایی بفرمایید

سلام آقای دکتر من ۳۴ سالمه متاهلم ، بنده از ۱۰ سال پیش که دانشجو بودم متوجه شدم که زمان ارائه کنفرانس دجار ترس و اضطراب میشم و صدام میلرزید طوری که دیگه نمره کنفرانس رو بیخیال شدم،الان هم کارمند هستم و تو جلسات نمی تونم صحبت کنم و خیلی به خودم فشار بیارم در حد سوال جواب یا یک جمله بیشتر نمی تونم ادامه بدم حتی از صحبت کردن مقابل کسی که مطلب جدی و حالت رسمی داشته باشه باز کمی اضطراب دارم، به فکر تغییر شغل افتادم در ضمن عارضه افتادگی دریچه میترال دارم، و برای کاهش اضطراب شبی یک قرص پرانول مصرف میکنم که احساس می کنم تا حدودی تاثیر داشته و جسارتم بیشتر شده.
لطفا درمورد بیماری من و نحوه درمانم توضیح دهید ممنون میشم.

سلام سن ۲۹من وقتی داخل جمع میرم دستام میلرزه زیاد عرق میکنم صدام میلرزه صورتم خیلی غمگین میشه انگار میخوام گریه کنم خیلی مظلوم میشم تپش قلب میگره من با خانمها عثلا نمیتونم به هیچ وج صحبت کنم اگر مغازه دونفر ادم باشه میترسم برم حتما باید مثل بچها کسی باهام باشه حتی با بچه های کوچک نمیتونم صحبت کنم خونه بابام و برادرام را حت نیسم اظطرابم از بس شدیدهبدنم خیلی داغ میشه وحشت زده هم میشم چیکار کنم اقای دکتر راهی هستش خانمم به خاطر این مریضی من فل کرد رفت حالا من ماندم دوتا بچه خسته شدم دارم به خودکشی فکر میکنم همیشه ارزو میکنم هیچ ادمی به این مریضی مبتلا نشه دکتر رفتم گفت شما دو قطبی هستین درست میگن

Tina.irani66@gmail.com

سلام وقتتون بخیر خسته نباشین
آقای دکتر من ۳۰ سالمه ۲_۳سالیه ک دچار اضطراب شدید. تپش قلب. هراس اجتماعی. وسواس فکری ذهن خوانی شدم. از خودم بدم میاد نمیتونم خودمو دوست داشته باشم حتی این فکرو نسبت به همه دارم. وقتی میخوام تو یه جمعی حرف بزنم انکار نادیده گرفته میشم فک میکنم کسی به حرفام توجهی نمیکنه و وسط حرفهام همه درگیر خودشون میشن. همش ترس و لرز و تپش قلب باهامه. مثلا همسرم یکم حوصله نداشته باشه من فک میکنم شاید یه کاری ازم سرزده ک اینطوری ناراحته. شاید کسی در موردم بهش چیزی گفته. قلبم شروع میکنه به تپیدن از ترسم الکی یه چیزهایی ک میگم که ناراحتیش برطرف بشه.
دوست ندارم مهمونی جایی دعوت بشم. وقتی مسافرتی میخوام برم اصلا رفتن و نرفتنش برام فرقی نداره چون نمیتونم آرامش داشته باشم واز جایی که رفتم لذت ببرم
خلاصه از همه فرار میکنم تنهایی رو به همه چی ترجیح میدم. اراده هیچ کاری رو ندارم. حتی یه جلسه پیش روانشناس رفتم دیگه گذاشتمش کنار.گفتم دکتر هم واسم فایده نداره نمیتونه حالمو خوب کنه پیش دوستام حتی نتونستم ارتباط قبلی رو داشته باشم دیگه قطع رابطه کردم. وقتی دعوای لفظی دارم سریع صدام میلرزه خجالت میکشم از خودم
واقعا این وسواس فکری رو دارم که همه ازم متنفرن. چون اصلا دیده نمیشم. خیلیییی داغونم. اوضاع روحی و روانیم اصلا خوب نیس