شرطی سازی عامل (کنشگر) اسکینر [7 مثال در مدرسه و زندگی]

اسکینر – شرطی سازی عامل (کنشگر)

شرطی سازی عامل یک روش یادگیری است که از طریق پاداش و تنبیه در ازای یک رفتار واقع می‌شود. از طریق شرطی سازی عامل ، فرد ارتباطی را بین یک رفتار خاص و یک نتیجه برقرار می‌سازد.

در حدود دهه‌ی ۱۹۲۰، جان.بی.واتسون روانشناسی آکادمیک را ترک کرد. دیگر رفتارگرایان نیز در حال قدرت‌یافتن و نفوذ بودند. در نتیجه فرم‌های جدیدی از یادگیری به‌غیر از شرطی‌سازی کلاسیک را پیشنهاد می‌دادند. شاید مهمترین آنها برحاس (با توجه به تفاوت لهجه‌ی امریکن و بریتیش، بوریس هم گفته می‌شود) فردریک اسکینر بود. اگر چه به دلایلی آشکار، او بیشتر با عنوان B.F. Skinner شناخته شده‌است.

دیدگاه‌های اسکینر، اندکی از شدت کمتری نسبت به واتسون (۱۹۱۳) برخوردار بود. اسکینر معتقد بود مثلا ما چیزی را به عنوان یک ذهن داریم، اما این امر (توجه به مسائل بیرونی) نسبت به مطالعه‌ی وقایع داخلی روحی و روانی، حقیقتا سازنده‌تر و مؤثرتر خواهد بود.

کار اسکینر ریشه در نگاهی داشت که بیان‌کننده‌ی این مطلب بود که شرطی‌سازی کلاسیک برای توضیح کامل رفتار پیچیده‌ی انسانی بسیار ساده انگارانه است. او معتقد بود بهترین راه برای درک رفتار این است که نگاه به علت‌های یک عمل و عواقب و پیامد‌های آن باشد. او این رویکرد را شرطی سازی عامل یا کنشگر نامید.

انواع رفتار در نظریه اسکینر

اسکینر 2 نوع رفتار را از هم متمایز می‌کند.

شرطی سازی کنشگر چیست

شرطی سازی کنشگر یا عامل، فرآیندی است که در آن انسان‌ها و حیوانات یاد می‌گیرند به‌گونه‌ای رفتار کنند که پاداش دریافت کنند و از مجازات اجتناب کنند. همچنین نام پارادایمی در روانشناسی تجربی است که توسط آن، چنین فرآیندهای یادگیری و انتخاب کنش مورد مطالعه قرار می‌گیرند.

به شرطی سازی کنشگر یا عامل، شرطی‌سازی اسکینر هم گفته‌می‌شود. رفتار همه حیوانات، از تک‌یاختگان گرفته تا انسان‌ها، براساس پیامدهایش هدایت‌می‌شود. سگ برای استخوان التماس می‌کند. سیاستمدار برای هدایت کمپین خود نظرسنجی‌ها را می‌خواند. شرطی سازی کنشگر یا عامل، رفتاری هدفمند مانند این است.

مثال برای شرطی سازی عامل در زندگی روزمره

مثال برای شرطی سازی فعال در مدرسه

بی.اف اسکینر: شرطی سازی عامل

به  اسکینر به‌عنوان پدر شرطی سازی عامل نگریسته می‌شود، اما کار او بر اساس قانون اثر ثرندایک (۱۸۹۸) استوار بود. با توجه به این اصل، رفتاری که به دنبال نتایجی دلپذیر هستند، احتمالا تکرار می‌شود و رفتاری که ناشی از نتایجی ناخوشایند باشد، از احتمال کمتری برای تکرار شدن برخوردار است.

اسکینر یک اصطلاح جدید را به قانون اثر معرفی کرد: تقویت. رفتار تقویت‌شده تمایل به تکرار شدن دارد (به‌عبارت دیگر تحکیم‌شده). رفتار تقویت‌نشده نیز تمایل دارد از بین برود یا خاموش شود (به‌عبارت دیگر تضعیف‌شده).

شرطی سازی اسکینر

اسکینر (۱۹۴۸) شرطی سازی عامل را با انجام آزمایشی که طی آن حیواناتی را در جعبه اسکینر قرار داده بود و شبیه به جعبه پازل ثرندایک بود، مورد مطالعه قرار داد. اسکینر سه نوع پاسخ یا عامل را مورد شناسایی قرار داد که می‌توانند دنبال‌کننده‌ی رفتار باشند.

همه‌ی ما می‌توانیم نمونه‌هایی از نحوه رفتار خودمان توسط تقویت کننده‌ها و تنبیهات را در نظر بگیریم. احتمالا هنگامی که کودک بودید، شما تعدادی از رفتارها را آزمایش کرده و از نتایج آن مطلع شده‌اید.

مثلا وقتی جوان‌تر بودید، سعی کردید در مدرسه سیگار بکشید و نتیجه این اقدام این بوده که با گروهی که همیشه می‌خواستید همراه شدید. در این حال ممکن است با تقویت مثبت مواجه شده باشید (مثلا پاداش). در نتیجه احتمالا این رفتار را تکرار کرده‌اید.

با این حال چنانچه نتیجه اصلی این اقدام این بود که شما گرفتار می‌شدید، حضورتان در مدرسه به حالت تعلیق در می‌آمد. همچنین والدینتان نیز درگیر این موضوع می‌شدند و مطمئنا تنبیه می‌شدید. نتیجه‌ این می‌شد که الان با احتمال کمتری سیگاری بودید.

تقویت کننده ها در شرطی سازی عامل:

در شرطی سازی عامل تقویت‌کننده به هر چیزی گفته می‌شود که احتمال وقوع یک رفتار را افزایش دهد. اولین بار اسکینر در سال 1937 این اصطلاح را سکه زد. مثلا وقتی کودکتان شروع به نوشتن مشق می‌کند (رفتار کنشگر) به او شکلات (تقویت کننده) می‌دهید.

تقویت‌کننده‌ها را به:

تقسیم‌بندی می‌کنند.

تقویت مثبت

اسکینر نشان داد که تقویت مثبت چگونه با قرار دادن یک موش گرسنه در جعبه‌ی اسکینر کار می‌کند. جعبه حاوی یک اهرم در یک سمت بود و هنگامی‌که موش به‌جعبه انتقال‌یافت، به‌طور اتفاقی به اهرم ضربه وارد کرد. بلافاصله پس از انجام این کار قطعه‌ای از غذا به داخل ظرفی که در کنار اهرم قرار داشت می‌افتاد.

موش‌ها پس از اینکه چندین‌بار در جعبه قرار داده شدند، به‌سرعت آموختند که باید مستقیما به سراغ اهرم بروند. دریافت غذا در صورت فشردن اهرم، یک نتیجه‌ی تضمین شده بود. و به همین دلیل آنها دوباره و دوباره آن کار را تکرار می‌کردند.

تقویت مثبت، تقویت کننده‌ی رفتاری است که در نتیجه‌ی آن فردی پاداش دریافت می‌کند. مثلاً اگر معلم شما هربار که تکالیف خود را انجام می‌دهید (به عنوان پاداش) به شما پنج پوند بدهد، احتمال بیشتری دارد که این رفتار را در آینده تکرار کنید، بنابراین این اقدام، رفتار انجام تکالیف شما را تقویت خواهد کرد.

تقویت منفی

حذف یک تقویت کننده‌ی ناخوشایند نیز می‌تواند رفتاری را تقویت کند. این مورد با عنوان تقویت منفی شناخته می‌شود. زیرا حذف یک محرک نامطلوب است که برای حیوان یا شخص «پاداش» را در پی خواهد داشت. تقویت منفی موجب تقویت رفتار می‌شود، زیرا تجربه‌ای ناخوشایند را متوقف کرده یا آن را از بین می‌برد.

مثلا اگر شما تکالیف خود را انجام ندهید، باید به معلم خود ۵ پوند بدهید. شما برای اینکه از پرداخت ۵ پوند جلوگیری کنید، تکالیفتان را انجام می‌دهید. بنابراین این اقدام، رفتار انجام تکالیف شما را تقویت خواهد کرد.

اسکینر نشان داد که تقویت منفی بدین صورت کار می‌کند که یک موش در جعبه اسکینر قرار داده شده. و در صورتیکه برخی از موارد نامطلوب (از جانب موش) رخ دهد، یک جریان برق ناخوشایند به جعبه (و در نتیجه به موش) اعمال خواهد شد. هنگامی‌که موش به جعبه منتقل شد، به‌طور تصادفی با اهرم برخورد کرد و بلافاصله پس از آن جریان الکتریکی خاموش‌می‌شود.

موش‌ها پس از اینکه چندین‌بار در جعبه قرار داده شدند، به‌سرعت آموختند که باید مستقیماً به سراغ اهرم بروند. مطمئن‌بودن از خلاصی‌یافتن از جریان الکتریکی (توسط تماس با اهرم)، سبب‌می‌شد تا آنها دوباره و دوباره این عمل را تکرارکنند.

اسکینر حتی موش‌ها را به این صورت نیز آموزش داد که برای جلوگیری از جریان الکتریکی، چراغی قبل از اینکه جریان الکتریکی وارد شود روشن می‌شد. موش‌ها خیلی زود یاد گرفتند وقتی نور آمد، اهرم را فشار دهند. زیرا می‌دانستند این امر جریان برق را متوقف خواهد کرد.

این دو پاسخ، با عناوین یادگیری گریز و یادگیری اجتناب شناخته می‌شوند.

تقویت کننده اولیه

تقویت کننده‌های اولیه اشاره به تقویت کننده‌های غیرشرطی دارد که به‌صورت طبیعی و ذاتی اتفاق می‌افتد و ریشه در تکامل بشر داشته و انسان برای بقا آن را فراگرفته است. مثالهای تقویت کننده‌های اولیه عبارتند از: هوا- سکس- غذا- خواب- آب.

مثال: بطور ژنتیکی ما به‌سمت افراد خاصی جذب می‌شویم که احتمال می‌دهیم فرزندان سالم‌تری به ما می‌دهند.

تقویت کننده ثانویه

به محرکهایی گفته می‌شود که تنها پس از همراه شدن با محرکهای دیگر، برای مغز حکم پاداش یافته‌اند. مثلا کارت صدآفرین فی نفسه ارزشمند نمی‌باشد. ولی اگر همراه با یک شیرینی داده شود، پس از مدتی کارت صدآفرین حکم پاداش پیدا می‌کند.

تنبیه در شرطی سازی عامل (تضعیف رفتار)

تنبیه در مقابل تقویت تعریف‌می‌گردد، زیرا به‌جای اینکه به‌دنبال افزایش یک پاسخ باشد، در پی کاهش یا حذف آنست. این یک رویداد ناگوار است که در نتیجه رفتاری را که در پی آن اتفاق می‌افتد، کاهش می‌دهد.

همانند تقویت، مجازات هم می‌تواند به طور مستقیم با استفاده از یک محرک ناخوشایند مانند یک شوک پس از پاسخ اعمال شود یا با حذف محرک بالقوه پاداش‌دهنده همراه باشد. مثلا کم کردن پول توجیبی یک فرد به منظور تنبیه‌اش در ازای رفتاری نامطلوب.

نکته: همیشه ایجاد تمایز بین تنبیه و تقویت منفی آسان نیست.

مشکلات استفاده از تنبیه در شرطی سازی عامل

مشکلات زیادی از قبیل موارد زیر در خصوص استفاده از تنبیه وجود دارد: