اختلال دوقطبی

اختلال دوقطبی یا بیماری دوقطبی، یک اختلال روانی است که به تغییرات گسترده در حالت های ذهنی و روحی فرد منجر می شود. این اختلال به دو نوع اختلال دوقطبی نوع یک (با افزایش وضعیت هیجانی) و اختلال دوقطبی نوع دو (با کاهش وضعیت هیجانی) تقسیم می‌شود.

در مورد نوع یک، فرد با وضعیت هیجانی بسیار بالا (مانیا) یا افسردگی شدید (اختلال افسردگی بیش‌از-حد) مواجه می‌شود. در وضعیت مانیا، فرد احتمالاً احساس خوشحالی و انرژی بیش از حد دارد، عصبانی می‌شود، خود مطمئن و پرخاشگر می‌شود، بی‌قراری و بی‌خوابی دارد و تمایل به انجام کارهای ریسک‌آمیز دارد. در وضعیت افسردگی شدید، فرد احتمالاً احساس ناامیدی، عدم ارزشیابی و خستگی دارد، بیشترین وقت خود را در خانه سپری می‌کند و تمایل به انجام کارهای روزمره را ندارد.

در این بیماری نوع دو، فرد با وضعیت هیجانی کاهش یافته (اختلال هیجانی بیش از حد) یا احساس ناراحتی و ناامیدی (اختلال افسردگی بیش‌از-حد) دارد. در وضعیت اختلال هیجانی بیش از حد، فرد احتمالاً احساس بی‌احساسی، خستگی و کاهش انرژی دارد و احساس بی‌قراری و بی‌خوابی می‌کند. در وضعیت افسردگی بیش‌از-حد، فرد احتمالاً احساس بی‌ارزشی و ناامیدی دارد، تمایل به انجام کارهای روزمره را ندارد و در برخی موارد می‌تواند افکار خودکشی داشته باشد.

علل این بیماری هنوز کاملاً مشخص نیست، اما به عوامل ژنتیکی، شیمیایی مغزی و شرایط زندگی مانند استرس، نوع زندگی و داروهای مصرفی اشاره می‌شود.

درمان اختلال دوقطبی شامل مشاوره روانشناختی، درمان دارویی و مداخلات روان‌شناختی می‌شود. درمان دارویی شامل داروهای استفاده شده در درمان افسردگی و مانیا می‌شود. برخی داروها می‌توانند به کاهش آثار جانبی مانند لرزش، وزوز گوش و خشکی دهان کمک کنند. همچنین، مداخلات روان‌شناختی مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT)، درمان رفتاری شناختی (CBT-BP) و پایش هوشی و رفتاری (IPSRT) می‌توانند به بهبود اختلال دوقطبی کمک کنند.