والدین کودکان اوتیسم

والدین کودکان مبتلا به اوتیسم

به عنوان والدین، ​​شما احتمالاً زمان زیادی را به آینده فرزندتان اندیشیده‌اید. حتی اگر کودکتان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم یا ASD باشند، بیشتر از پدر و مادرهای دیگر ذهنتان نگران آینده فرزندتان است.

جدا از مراقبت‌های پزشکی و روش‌های درمانی که ممکن است برای کمک به پسر یا دخترتان در نظر بگیرید، موارد ساده و روزمره‌ای وجود دارد که می‌تواند برای شما و کودکتان تفاوت ایجاد کند.

راهنمای والدین کودکان اوتیستیک

طبیعی است که بیشتر والدین استرس را تجربه کنند. اما برای والدین کودکان مبتلا به اوتیسم ، زندگی روزمره معمولاً استرس را به‌یک بخش بزرگ و غیرقابل انکار روزانه تبدیل‌می‌کند. این والدین باید کودکشان را از فرار، مدیریت بحران‌ها و نزاع با معلمان درمورد نیازهای ویژه آموزش و پرورش مراقبت‌کنند. باید مراقب نورها یا صداهای بیش از حد که باعث تحریک کودک می‌شود، باشند. و با درمانگران یا پزشکان حرکتی هماهنگی داشته باشند و این تازه ممکن است شروع کودکی فرزندشان باشد. والدین کودکان مبتلا به اوتیسم همه این کارها را در حالی‌که از کم‌خوابی رنج می‌برند انجام می‌دهند. بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم به راحتی نمی‌خوابند و بنابراین مادر و پدر نیز چنین آسیبی را تجربه می‌کنند.

مطالعات بسیاری گزارش کرده‌اند که والدین کودکان مبتلا به اوتیسم استرس بیشتری نسبت به والدین کودکان در حال رشد و والدین کودکان مبتلا به سندرم داون در سنین 2-4 سال دارند. نکته‌ای که کاملا واضح است اینست که استرس بیش از حد برای سلامتی والدین مضر است.

یک مقاله تحقیقی خلاصه اثرات استرس بر این والدین را اینگونه عنوان کرده است: «عوامل استرس‌زای مزمن می‌توانند بدن، به‌ویژه سیستم‌های قلبی عروقی، ایمنی و دستگاه گوارش را فرسوده کنند.»

سوال دیگری که ممکن است پیش بیاید اینست که چرا برخی از والدین بیشتر از دیگران استرس دارند. آیا این مسئله مربوط به‌نوع اوتیسم فرزندشان (ممکن‌است طیفی از خفیف تا شدید باشد) یا شرایط خانواده یا خصوصیاتشان می‌باشد؟ پاسخ اینست که طبق گفته یک گروه از محققان، همه موارد فوق در 283 زن کانادایی مورد آزمایش قرار گرفته‌است. هنگامی‌که در فرزندشان تشخیص اوتیسم داده‌شده و همچنین دو سال بعد از زندگیشان با فرزندشان مجدد مورد مطالعه قرار گرفتند.

در زمان تشخیص، مادرانی که فرزندانشان بیشترین رفتار چالش‌برانگیز را داشته‌اند، بیشترین استرس را داشته‌اند. اما با گذشت زمان، استرس کمتری در کسانی که استراتژی‌های خاص مقابله‌ای از خود داشته‌اند، مشاهده شده‌است. مادرانی که تمرکز خود را روی کمک گرفتن، حل مشکلات و یافتن معنی در تجربیات خود گذاشته‌اند، چالش‌های مربوط به والدین را راحت‌تر پشت‌سر می‌گذارند. در مقابل مادرانی که تمایل‌داشتند از مشکلات و احساساتشان اجتناب‌کنند (اجتناب از واقعیت و آنچه رخ‌داده) استرس بیشتری را تجربه‌کرده‌اند.

پذیرش: راهی برای کاهش استرس فرزندپروری در اوتیسم

یکی دیگر از کاهش‌دهنده‌های استرس بالقوه تمرین پذیرش است. به‌نظر می‌رسد والدینی که با شرایط کودکشان کنار می‌آیند و مشکلش را می‌پذیرند، بهتر می‌توانند زندگی خود را تنظیم کنند و در مقابل مشکلات عملکرد کم‌استرس‌تری از خود نشان می‌دهند. برخلاف برخی دیگر از معلولیت‌های رشد، اوتیسم نشانه‌هایی از «بهبود»، حداقل برای عده کمی از کودکان را به همراه دارد. احتمال کاهش برخی علائم اوتیسم، معمولاً از طریق درمان‌های فشرده، باعث امیدواری و ترسیم چشم‌انداز برای برخی خانواده‌ها خواهد بود.

اما این موضوع همچنین می‌تواند به استرس آنها دامن بزند: برخی از والدین ممکن است هر دقیقه اقدامات درمانی را انجام دهند. و نگران این باشند که فرزندشان به سرعت بهبود نیابد. مدام در حال تلاش برای رشد کودکشان باشند و علائم را هر روز کمتر از روز قبل در وی مشاهده کنند. برای کاهش این استرس‌ها، تمرکز بر لحظه حال می‌تواند کمک کند. والدینی که بهترین عملکرد را انجام می‌دهند، آنهایی هستند که می‌توانند هر یک از موفقیت‌ها و رشد را در زمان وقوع و دیدن پیشرفت فرزندشان جشن بگیرند و منتظر مشاهده نتایج مداوم و بزرگ و غیرواقعی نیستند. این والدین «بودن در لحظه» را تمرین می‌کنند و به جای اندازه‌گیری مداوم دستاوردها و حتی تحت فشارگذاشتن کودکشان، به او به‌عنوان شخصیتی که هست، احترام می‌گذارند و برایش ارزش قائل‌اند.

والدین می‌توانند برای داشتن برخوردی مناسب‌تر و کاهش استرس‌های روازنه‌شان از نکات زیر استفاده کنند:

1. بر نکات مثبت تمرکز کنید.

دقیقاً مانند هر کس دیگری، کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم نیز به خوبی به تقویت مثبت پاسخ می‌دهند. این بدان معناست که وقتی از آنها بخاطر رفتاری که انجام می‌دهند تعریف و تمجید کنید، احساس خوبی به آنها (و شما) دست می‌دهد. خاص باشید، تا آنها دقیقاً بدانند که شما از رفتارشان چه چیزی را دوست دارید. راه‌هایی برای پاداش دادن به آنها پیدا کنید. مثلا به آنها زمان اضافی برای بازی دهید یا یک برچسب و جایزه کوچک تهیه کنید. اگر نمی‌دانید چه زمانی باید آنها را تشویق کنید، به‌یاد داشته باشید که این جایزه دادن درست مانند جایزه دادن به فرزندانی است که از رشد طبیعی برخوردارند. به عنوان یک والد، حس دوست داشته‌شدن را در فرزندتان پرورش دهید.

 2. ثابت قدم و طبق برنامه باشید.

افرادی که در این طیف هستند، کارهای روزمره و انجام یک روتین را دوست دارند. اطمینان حاصل کنید که آنها راهنمایی و تعامل مداوم برای انجام این روتین را دارند. بنابراین می‌توانند آنچه را که از درمان می‌آموزند تمرین کنند. این موضوع می‌تواند یادگیری مهارت‌ها و رفتارهای جدید را آسان کند و به آنها کمک کند تا دانش خود را در موقعیت‌های مختلف به کار گیرند. با معلمان و درمانگران آنها صحبت کنید و سعی کنید مجموعه‌ای ثابت از تکنیک‌ها و روش‌های تعامل را برای آنها برنامه‌ریزی کنید تا بتوانید آنچه را که می‌آموزند به خانه بیاورید و آنها را در کارها مشارکت دهید.

3. بازی را در برنامه قرار دهید.

یافتن فعالیت‌هایی که به نظر سرگرم‌کننده است و کمتر خاصیت آموزش یا درمانی دارد، ممکن است به کودک کمک کند تا با شما به‌عنوان والدش ارتباط بهتری بگیرد.

4. به او وقت دهید.

وقتی می‌فهمید چه چیزی برای کودکتان بهترست، بسیاری از روش‌های درمانی و آموزشی را برای تربیت بهترش امتحان خواهید کرد. بدانید که این روش‌ها ممکن است متفاوت و گسترده باشند. و ممکن است مجبور شوید مدل‌های گوناگونی را امتحان کنید. پس مثبت بمانید و سعی کنید در صورتی که او به یک روش خاص پاسخ خوبی نداد، دلسرد نشوید.

5. کودک خود را برای کارهای روزمره همراهی کنید.

اگر رفتار فرزندتان غیرقابل پیش‌بینی است، شاید احساس کنید آسان نیست که او را در موقعیت‌های خاص قرار دهید. اما وقتی آنها را به کارهای روزمره مانند خرید مواد غذایی یا رفتن به یک مکان عادت می‌دهید، این همراهی می‌تواند کمک کند تا آنها خود را به دنیای اطراف عادت دهند.

6. پشتیبانی دریافت کنید.

چه بصورت آنلاین و چه حضوری، حمایت سایر خانواده‌ها، متخصصان و دوستان می‌تواند کمک بزرگی به شما باشد. شبکه‌ای از دوستان و خانواده ایجاد کنید که مشکل کودک شما را درک کنند. ایجاد رابطه دوستی ممکن است دشوار باشد و فرزند شما برای حفظ این دوستی نیاز به حمایت خواهد داشت. گروه‌های پشتیبانی می‌توانند راهی مناسب برای به اشتراک گذاشتن مشاوره و اطلاعات و ملاقات با والدین دیگری باشند که با چالش‌های مشابه روبرو هستند. مشاوره فردی، زناشویی یا خانوادگی نیز می‌تواند مفید باشد. به آنچه ممکن است کمی زندگی شما را آسان کند فکر کنید و از کسانی که می‌توانند حمایتتان کنند کمک بخواهید.

7. به استراحت خود توجه کنید.

شما می‌توانید با گرفتن یک مراقب دیگر برای فرزندتان، مدتی به خودتان برسید و کمی استراحت کنید. یادتان باشد که شما به این استراحت نیاز شدید خواهید داشت چرا که به ادامه مسیر هم باید فکر کرد. پس شما باید انرژی داشته باشید. استفاده از یک مراقب دیگر می‌تواند به شما فرصت انجام کارهایی را بدهد که سلامتی را به شما باز می‌گرداند و از آن لذت می‌برید. به طوری‌که برای کمک و ادامه مسیر فرزندپروریتان با قدرت به خانه خود بازگردید.

منبع:

https://www.webmd.com/brain/autism/parenting-child-with-autism

https://iancommunity.org/ssc/stress-and-autism-parent