ارتباط پدر با کودک

مقدمه

همواره بر نقش ارتباط پدر با کودک تاکید فراوانی صورت گرفته است ولکن بر چگونگی کیفیت ارتباط پدر با کودک و میزان تاثیر آن تحقیق و تاکید چندانی صورت نپذیرفته است.

جان گاتمن می‌گوید: وجود پدر فقط به‌معنای دستیار مادر نیست. براساس تحقیقات پژوهشگران، پدران به‌طور عمده از طریق بازی بر فرزندان خود تاثیر می‌گذارند. پدرها درصد زیادی از وقتشان را در کنار کودک به‌بازی اختصاص می‌دهند.

پدران در قیاس با مادران، بازی‌هایی را با فرزندان خود انجام می‌دهند که فعالیت و هیجان بیشتری در آن است. پدران کمتر حرف می‌زنند و بیشتر کودک را لمس می‌کنند. طیف بازی پدران گسترده‌تر، خلاقانه‌تر و متنوع‌تر است و شلوغ بازی‌های بیشتری در بازی می‌کنند. این نوع بازی‌ها هیجان‌های بیشتر و شدیدتری را موجب می‌شود. این نوع بازی‌ها باعث می‌شود کودک مهارت کنترل هیجان‌های خود مانند ترس را فرا بگیرد. کودکی که توسط پدر به هوا پرتاب می‌شود و یا قلقلک داده می‌شود، لذت و هیجان ترس را تجربه می‌کند. در مقابل، بازی‌های مادران بیشتر کلامی بوده و در عین حال سنتی‌تر است. مادران، بازی‌هایی مانند دالی موشه، تب تب خمیر و … را انجام می‌دهند.

مقاله مرتبط: فرزندپروری بدون شرط

نتایج تحقیقات انجام شده

تحقیقات نشان داده است کودکانی که با پدرانشان بازی‌های جسمانی بیشتری می‌کنند، روابط بهتری با همسالانشان دارند و در میان همسالانشان محبوب‌تر هستند. اما نکته مهم آن است که کودکانی در میان همسالانشان محبوب بودند که پدرانشان در حین بازی‌های جسمانی، به آنها دستور نمی‌دادند و هدایتشان نمی‌کردند. به‌عبارت ساده‌تر، این پدران باید و نباید در بازی نمی‌کردند و خود را وقف کودک می‌کردند. این پدران با کلمات ساده‌ای چون «آفرین»، «می‌دانستم که می‌توانی» موفقیت کودک را تحسین می‌کردند.

کودکانی که پدرانشان سلطه‌جو و مستبد بودند، پایین‌ترین امتیاز محبوبیت را کسب کردند. آنها فرزندانشان را تحقیر و مسخره می‌کردند و کودک را برای اشتباهاتشان سرزنش می‌کردند.

آنها در روند بازی مداخله می‌کردند و بازی را به نحو مطلوب خود پیش می‌بردند. بنابراین تنها نفس بازی کردن مهم نمی‌باشد، بلکه کیفیت بازی و فضایی که پدر در اختیار کودک می‌گذارد و آزادی که برای تصمیم‌گیری به کودک می‌دهد، نقش بسیار مهمی در کیفیت بازی دارد.

نکته جالب آنکه پژوهش‌ها نشان می‌دهد تعامل‌های مادر- فرزند (و بازی مادران با کودک) در مقایسه با تعاملات پدر- فرزند (و بازی پدران با کودک) در موفقیت و یا شکست در مدرسه و مهارت‌های ارتباطی کودک مهم نمی‌باشد.

منبع:

– John, gottman. (1997). Raising an Emotional Intelligeny Child. Simon and Schuster Paperbacks Centre, NewYork.