اختلال شخصیتی چیست ؟ ویژگی, علت و تفاوت + نحوه درمان سریع
در جواب به سوال اختلال شخصیت چیست باید گفت هنگامی که الگوهای طولانی مدت تفکر، رفتار و پاسخ عاطفی سفت و سخت، انعطاف ناپذیر هستند و باعث ناراحتی یا اختلال قابل توجهی در عملکرد می‌شوند، یک اختلال شخصیتی تشخیص داده می‌شود.
| تعریف شخصیت | مجموعه‌ای از ویژگیهای فکری، هیجانی و رفتاری که الگوی پایدار تعامل فرد با محیط را شکل می‌دهد |
| اختلال شخصیت چیست | الگویی پایدار، انعطاف‌ناپذیر و ناسازگار از تفکر، احساس و رفتار که باعث اختلال در کارکرد فردی و اجتماعی می‌شود. |
| ویژگیهای کلی اختلال شخصیت | مزمن، فراگیر، پایدار از نوجوانی یا اوایل بزرگسالی، اختلال در عملکرد اجتماعی، شغلی یا شخصی |
| علل احتمالی اختلال شخصیت | ترکیبی از عوامل ژنتیکی، زیستی (مانند ناهنجاری‌های نوروشیمیایی)، روان‌شناختی (تجربه‌های اولیه آسیب‌زا) و اجتماعی-فرهنگی |
| تفاوت با سایر بیماری ها | اختلالات شخصیت اغلب مزمن و فراگیر هستند، در حالی که اختلالات دیگر مانند افسردگی ممکن است دوره‌ای و موقتی باشند |
| درمان ها | روان‌درمانی (CBT، DBT، روان‌تحلیلی)، دارودرمانی در برخی موارد (مثلاً اختلال مرزی یا ضداجتماعی). |
همه انواع اختلالات شخصیت علائم و ویژگیهای مشابهی ندارند. با این حال، نقطه مشترک همه آنها این است که افراد مبتلا به این اختلال در پاسخ به خواسته‌های زندگی دچار مشکل می‌شوند.
این مشکلات بر موارد زیر تأثیر می‌گذارد:
- روابط
- کار
- دید فرد نسبت به جهان
- تجربیات درونی
الگوی تجربه و رفتار معمولاً از اواخر نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شروع می‌شود و باعث ناراحتی یا مشکلات در عملکرد می‌شود. بدون درمان، اختلالات شخصیتی می‌تواند طولانی مدت باشد.
کارل گوستاو یونگ، روانپزشک و روانشناس برجسته سوئیسی، درباره شخصیت و اختلالات مرتبط با آن:
“Until you make the unconscious conscious, it will direct your life and you will call it fate.”
— Carl Jung
این جمله به زیبایی بیان می‌کند که بسیاری از اختلالات شخصیت، از بخش‌های ناهشیار ذهن سرچشمه می‌گیرند، و تا زمانی که با آنها مواجه نشویم، ممکن است بی‌اختیار تحت تأثیرشان باشیم.
دلایل اختلال شخصیت چیست ؟
متاسفانه این یک انتخاب شخصی نیست. اختلالات شخصیتی ناشی از عوامل زیادی است که بر زندگی شما تأثیر گذاشته است، از جمله:
- وراثت
- فرآیندهای بیولوژیکی
- رشد یادگیری
- تجربیات فرهنگی
- موقعیت‌های آسیب‌زا
- دوران کودکی
هیچ دلیل خاصی برای اختلالات شخصیتی وجود ندارد. و مشخص نیست که چرا همه به یک شکل به عوامل بیرونی و داخلی واکنش یکسان نشان نمی‌دهند.
به همین دلیل است که کارشناسان معتقدند علت ممکن است ترکیبی خاص از همه موارد فوق باشد.
انواع اختلالات شخصیتی چیست ؟
۱۰ نوع خاص از اختلالات شخصیتی در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی dsm-5-TR وجود دارد. اختلالات شخصیتی، الگوهای طولانی مدت رفتار و تجربیات درونی است که به طور قابل توجهی با آنچه انتظار می‌رود متفاوت است. در چنین حالتی، حداقل دو قسمت از موارد زیر تحت تأثیر قرار می‌گیرد:
- طرز فکر درباره خود و دیگران
- نحوه واکنش عاطفی
- روش ارتباط با افراد دیگر
- روش کنترل رفتار
1 . اختلال شخصیتی ضداجتماعی
اختلال شخصیت ضداجتماعی با رفتارهای خودخواهانه، غیرمسئول، غیرقانونی و تکانشی مشخص می‌شود که عدم توجه به حقوق دیگران را نشان می‌دهد. افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی، دروغ گفتن را آسان می‌دانند چرا که برای هدف آنها مفید است. پرخاشگری فیزیکی در این اختلال رایج است. مشکل در محل کار می‌تواند ناشی از عدم سروقت بودن، از دست دادن روزهای زیاد، انجام ندادن کار یا پیروی نکردن از قوانین باشد.
عدم انطباق عمومی با قوانین جامعه، مشارکت در فعالیت‌های غیرقانونی یا عدم رعایت تعهدات وجود دارد. نمونه‌هایی از رفتار ضداجتماعی شامل ترک یک شغل بدون کار دیگر در شرایط فعلی، خرج پول برای چیزهایی که می‌توان بدون هزینه آنها را انجام داد، در نتیجه قادر نبودن به پرداخت هزینه‌های امورات خانگی مانند غذا، اجاره یا صورتحساب برق ایجاد می‌شود.
رانندگی بی‌پروا، جریمه‌های سرعت بالا، رانندگی تحت تأثیر مواد مخدر یا الکل و نادیده گرفتن اقدامات احتیاطی توصیه شده، نمونه‌هایی از عدم توجه به ایمنی خود یا دیگران است. افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی معمولاً از آسیب رساندن به دیگران احساس پشیمانی نمی‌کنند بلکه در عوض رفتار خود را توجیه یا منطقی جلوه می‌دهند. فرد مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی ممکن است با هنجارهای اجتماعی مطابقت نداشته باشد، بارها و بارها دروغ بگوید، دیگران را فریب دهد یا به‌طور ناگهانی عمل کند. شما می‌توانید اطلاعات بیشتر در مورد اختلال شخصیت ضداجتماعی را یاد بگیرید.
2 . اختلال شخصیتی اجتنابی
اختلال شخصیت اجتنابی با خجالت شدید مرتبط با عزت نفس پایین، حساسیت به رد شدن و انتقاد از دیگران مشخص می‌شود. افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی، در دوستیابی مشکل دارند و در موقعیت‌های اجتماعی احساس ناراحتی می‌کنند. به دلیل ترس از ناامید شدن، به اشتراک گذاشتن احساسات و افکار شخصی در روابط نزدیک دشوار است. آنها نگران ایجاد یک تصور بد هستند و معتقدند که حضور افراد دیگر در کنارشان جالب یا سرگرم کننده نیست.
ترس این افراد از انتقاد و رد شدن می‌تواند بر نوع شغلی که انتخاب می‌کنند (شغلی که ارتباط زیادی با افراد ندارد) یا پیشرفت شغلی (رد کردن تبلیغات یا فرصت‌های شغلی که نیاز به تماس بیشتر با افراد دارد) تأثیر بگذارد. افراد مبتلا به اختلال شخصیت اجتنابی ممکن است مایل به ارتباط با افراد نباشند مگر اینکه مطمئن باشند که مورد علاقه قرار گرفته‌اند، آنها ممکن است مشغول فکر به انتقاد یا رد شدن باشند و ممکن است خود را به عنوان کافی خوب نبینند یا فکر کنند که از نظر اجتماعی ناتوان هستند.
3 . اختلال شخصیتی مرزی
یک روش خوب برای فکر کردن در مورد اختلال شخصیت مرزی، این است که این یک اختلال در کنترل جنبه عاطفی است. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی احساسات بسیار قوی و شدیدی دارند، اغلب در واکنش به نحوه درک و باور دیگران در رفتارشان نسبت به خود هستند و کنترل این احساسات برایشان دشوار است. جای تعجب نیست که افرادی با واکنش‌های عاطفی قوی و دشواری در کنترل آنها، در روابط بین فردی و تصویر خود مشکل داشته باشند. روابط بین فردی تحت تأثیر ترس‌های شدید از رهایی قرار می‌گیرد و فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی ممکن است برای جلوگیری از ترک دیگران، به افراط و تفریط بپردازد.
در یک حالت شدید، ممکن است تهدید خودکشی صورت بگیرد تا فرد دیگری را از ترک باز دارد. روابط با بسیاری از حالات بالا و پایین شدید همراه هستند زیرا فرد به‌طور مداوم احساسات مثبت و منفی قوی را با حالت چرخشی تجربه می‌کند. خلق و خوی فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی قوی است و اغلب تغییر می‌کند. همچنین در کنترل خشم مشکلاتی وجود دارد و برون‌ریزی‌های عصبی با حالت انفجار عصبانی رایج است.
افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی، حس پایداری در هویت خود را ندارند و در بیشتر اوقات احساس پوچی می‌کنند. رفتار خودتخریبی در این اختلال رایج است. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی ممکن است به طور مکرر اقدام به خودکشی، تهدید به خودکشی کنند یا در رفتارهای خودآزاری مانند بریدن یا سوزاندن پوست شرکت کنند. آنها همچنین ممکن است کارهای تکان دهنده‌ای انجام دهند که می‌تواند باعث مشکلاتی مانند قمار، خرج کردن پول، رابطه جنسی، مصرف مواد مخدر و الکل، سرقت، خوردن بیش از حد یا رانندگی بی‌پروا شود.
4 . اختلال شخصیتی وابسته
افراد مبتلا به اختلال شخصیت وابسته، در تصمیم‌گیری‌های روزمره خود مشکل دارند. آنها برای تصمیمات روزمره، مشاوره و اطمینان دریافت می‌کنند و اجازه می‌دهند که دیگران در مورد زمینه‌های مهم زندگی آنها تصمیم بگیرند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت وابسته، بیش از حد پیش می‌روند تا به منظور دریافت حمایت و قدردانی، کارهای ناخوشایندی را برای دیگران انجام دهند.
برای فرد مبتلا به اختلال شخصیت وابسته، این دشوار است که پروژه‌ها را به تنهایی شروع کند زیرا در توانایی‌های خود، اعتماد به نفس کافی ندارد و برای ترس از دست دادن حمایت یا تأیید دیگران، مخالفت با دیگران برایشان دشوار است. افراد مبتلا به اختلال شخصیت وابسته دوست ندارند تنها باشند. آنها معتقدند که نمی‌توانند از خود مراقبت کنند و اگر یک رابطه نزدیک به پایان برسد، ممکن است ناامید شوند که به سرعت وارد رابطه دیگری شوند حتی اگر کسی که با او رابطه داشته‌اند، فرد مناسبی برایشان نبوده باشد.
5 . اختلال شخصیتی نمایشی
افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی پر سر و صدا، بیش از حد بیانگر در جنبه عاطفی و توجه طلب هستند. آنها در عروسی‌ها گریه می‌کنند، مردم را در آغوش می‌گیرند و طوری رفتار می‌کنند که انگار روی صحنه قرار دارند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی، احساس راحتی نمی‌کنند مگر اینکه در مرکز توجه قرار داشته باشند. آنها می‌توانند حالت لاس‌زنی و اغواکننده جنسی داشته باشند و از ظاهر فیزیکی برای جلب توجه مردم استفاده کنند.
همچنین ممکن است احساس پیوند نزدیکی با کسی که به تازگی ملاقات کرده‌اند داشته باشند و به سرعت جزئیات شخصی زندگی خود را با آشنایان جدید به اشتراک بگذارند. آنها اغلب توسط دیگران به عنوان فرد سطحی توصیف می‌شوند.
6 . اختلال شخصیتی خودشیفته
افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته نظر بالایی نسبت به خود دارند. آنها خود را به عنوان شخصی برای انجام کارهای بزرگ می‌بینند و از این طریق، برتری خود را بر دیگران ثابت می‌کنند. آنها خود را خاص و منحصر به فرد می‌دانند و معتقدند که فقط افراد خاص مشابه می‌توانند درکشان کنند.
در این اختلال، احساس حق و حقوق خاصی وجود دارد و این افراد احساس می‌کنند به دلیل اینکه چه کسی هستند یا چه کاری انجام داده‌اند، حق رفتار یا توجه ویژه‌ای را به دست آورده‌اند. آنها اغلب آنقدر خودخواه هستند که نسبت به دیگران بی‌تحمل هستند و توانایی درک احساساتشان را ندارند. تحسین شدن توسط دیگران برای این افراد مهم است و آنها رویای رسیدن به موقعیت‌هایی را دارند. آنها در صورت لزوم، از دیگران برای به دست آوردن آنچه می‌خواهند استفاده می‌کنند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت خودشیفته، به کسانی که چیزی بیشتر از آنها دارند حسادت می‌کنند و همچنین ممکن است معتقد باشند که دیگران به آنها حسادت می‌کنند.
7 . اختلال شخصیتی وسواسی اجباری
اختلال شخصیت وسواسی اجباری با الگوی کمال‌گرایی، خساست، لجبازی و انعطاف ناپذیری مشخص می‌شود. افراد مبتلا به اختلال شخصیت وسواسی اجباری، اغلب زمان زیادی را صرف جزئیات کوچک می‌کنند تا حدی که از پرداختن به اصلی‌ترین کاری که سعی می‌کردند انجام دهند، می‌مانند. آنها ممکن است معتاد به کار باشند، تا حدی که زمان زیادی را صرف کار کنند و وقت کمی برای فعالیت‌های خانوادگی، دوستی یا سرگرمی داشته باشند.
شاید دیگران شکایت کنند که این افراد در مورد مسائل اخلاقی بسیار سختگیر هستند و رفتار و عملکرد سطح پایینی دارند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت وسواسی اجباری، حتی زمانی که یک شیء قدیمی و فرسوده است و هیچ ارزش عاطفی ندارد، دور انداختن چیزی را دشوار می‌دانند. کلماتی مانند انعطاف ناپذیر، سرسخت و طرز فکر بسته و محدود برای توصیف افراد مبتلا به اختلال شخصیت وسواسی اجباری استفاده می‌شود.
الگوی نگرانی که با نظم، کمال و کنترل مرتبط است. فرد مبتلا به اختلال شخصیت وسواسی اجباری ممکن است بیش از حد بر جزئیات یا برنامه‌ها متمرکز باشد، بیش از حد کار کند، اجازه ندهد زمانی برای اوقات فراغت یا دوستان وجود داشته باشد یا ممکن است در اخلاق و ارزش‌های خود انعطاف ناپذیر باشد. (این با اختلال وسواس فکری عملی یکی نیست.)
8 . اختلال شخصیتی پارانوئید
افراد مبتلا به اختلال شخصیت پارانوئید نسبت به دیگران مشکوک هستند و بی‌اعتمادی دارند. آنها فکر می‌کنند که دیگران فقط برای آزار و اذیتشان کارهایی را انجام می‌دهند و تهدیدهای پنهان را تشخیص می‌دهند یا در نظرات دیگران پایین جلوه داده می‌شوند. آنها نگران هستند که دوستان یا همکاران واقعاً وفادار یا قابل اعتماد نیستند و تمایلی به اعتماد به دیگران ندارند زیرا معتقدند که وقتی چیزی شخصی به اشتراک گذاشته می شود، باید بهایی پرداخت شود.
افراد پارانوئید با خشم مشکل دارند. آنها به راحتی مسائل را توهین‌آمیز می‌بینند و کینه به دل می‌گیرند. این افراد متوجه می‌شوند که مردم چیزهایی را می‌گویند تا به شخصیتشان حمله کنند یا شهرتشان را خراب کنند، حتی اگر به نظر دیگران این گونه نباشد. افراد مبتلا به اختلال شخصیت پارانوئید بیش از حد به مسائل معنی می‌دهند، چیزهایی که قرار نبود انتقادی باشند را توهین‌آمیز می‌بینند و اغلب سعی می‌کنند به شخصی که فکر می‌کنند آنها را مورد حمله قرار داده است، تلافی کنند. این افراد وقتی در یک رابطه قرار می‌گیرند، اغلب نگرانند که شریک زندگیشان به آنها خیانت کند.
9 . اختلال شخصیتی اسکیزوئید
اختلال شخصیت اسکیزوئید با فقدان احساسات و روابط اجتماعی مشخص می‌شود. افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید، از نظر اجتماعی منزوی هستند و این موضوع آنها را آزار نمی‌دهد. آنها ترجیح می‌دهند کار کنند و کارها را به تنهایی انجام دهند. این افراد از نظر عاطفی سرد هستند و نه از انتقاد دیگران ناراحت می‌شوند و نه وقتی از آنها تعریف می‌شود خوشحال می‌شوند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید، از فعالیت‌های کمی لذت می‌برند و علاقه کمی به تجربیات جنسی با شخص دیگری دارند. این افراد حالت عجیب و غریبی دارند.
آنها به شیوه‌ی عجیبی لباس می‌پوشند، عمل می‌کنند یا صحبت می‌کنند. این افراد مشکوک و پارانوئید هستند و به دلیل بی‌اعتمادی، در موقعیت‌های اجتماعی احساس اضطراب می‌کنند. آنها به دلیل همین باورها، دوستان کمی دارند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید، احساس می‌کنند که دیگران پشت سرشان در مورد آنها صحبت می‌کنند و غریبه‌ها به طور خاصی به آنها توجه می‌کنند. آنها وقتی وارد اتاقی می‌شوند، گاهی فکر می‌کنند که مردم به دلیل حضور آنها، شروع به صحبت کردن یا رفتار متفاوت می‌کنند.
افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید، واقعیت را اشتباه تفسیر می‌کنند. آنها ممکن است صداهای عادی را با صداهای دردسرساز و سایه‌ها یا اشیاء را با مردم اشتباه بگیرند. همچنین ممکن است به مسائل غیرواقعی مانند تلپاتی و خرافات، قوی‌تر از اکثر مردم اعتقاد داشته باشند و رفتارشان تحت تأثیر این باورها باشد.
تشخیص اختلال شخصیت، به یک متخصص سلامت روان نیاز دارد تا الگوهای طولانی مدت عملکرد و علائم را ارزیابی کند. افراد زیر ۱۸ سال، معمولاً با اختلالات شخصیتی تشخیص داده نمی‌شوند زیرا شخصیتشان هنوز در حال توسعه است. برخی از افراد مبتلا به اختلالات شخصیتی ممکن است مشکلی را تشخیص ندهند. همچنین ممکن است فرد بیش از یک اختلال شخصیتی داشته باشد. تخمین زده می‌شود که ۹ درصد از بزرگسالان آمریکایی حداقل یک اختلال شخصیتی دارند.
اختلالات شخصیتی چگونه تشخیص داده می‌شود ؟
تنها یک متخصص آموزش دیده در حوزه سلامت روان می‌تواند تشخیص مناسب را بدهد. برای انجام این کار، آنها از دستورالعمل‌های تعیین‌شده‌ای استفاده می‌کنند. دستورالعمل‌های تشخیص اختلال شخصیت معمولاً از کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) گرفته می‌شوند که توسط انجمن روانپزشکان آمریکا منتشر شده است. این کتابچه‌ی راهنما شامل تعاریف، علائم و معیارهای تشخیصی اکثر بیماری‌های روانی است.
به طور خاص، پنج معیاری که برای تشخیص اختلال شخصیت باید در نظر گرفته شوند عبارتند از:
۱- اختلالات
اینها مشکلاتی هستند که در نحوه مشاهده و ارتباط با خود (هویت و عزت‌نفس) و نحوه ارتباط با دیگران (شناخت و صمیمیت) تجربه می‌کنید. به عبارت دیگر، به افکار، احساسات و رفتارهای مکرری اشاره دارد که ممکن است برای خود و دیگران آسیب‌زا باشد.
۲- ویژگیهای شخصیتی آسیب‌شناختی
برای تشخیص، متخصص بهداشت روان به دنبال الگوی دیرینه‌ای از ویژگیهای پاتولوژیکی در شما است. اینها ویژگی‌هایی هستند که بارها و بارها تعامل با دیگران یا سازگاری با تغییرات را برای شما دشوار کرده‌اند. یا ممکن است ویژگی‌هایی باشند که در فرهنگ شما مورد انتظار یا پذیرفته نشده باشد.
۳- مدت و انعطاف‌پذیری
برای تشخیص اختلال شخصیت، این اختلالات و ویژگیهای آسیب‌شناختی باید در طول زندگی شما پایدار و انعطاف‌ناپذیر باشند. به عبارت دیگر، شما این مشکلات را برای مدت طولانی و مکرر در موقعیت‌های مختلف تجربه کرده باشید.
۴- مستقل از فرهنگ و رشد
این بدان معناست که رفتارها و افکار خاصی از شما که مورد توجه درمانگرتان قرار می‌گیرد، با آداب و رسوم فرهنگی شما یا با توانایی‌ها و نیازهای سنی شما همخوانی ندارد. مثلا در برخی شرایط یک ویژگی تکانشی در نوجوان تقریباً مورد انتظار است. اما اگر در سن ۴۰ سالگی هستید، ممکن است این تکانشی بودن شما متفاوت ارزیابی شود.
۵- مربوط نبودن به عوامل خارجی
متخصص بهداشت روان شما باید مطمئن شود که این رفتارها، احساسات و افکارتان، ناشی از موادی نیست که مصرف می‌کنید یا یک بیماری عمومی یا صدمه‌ای که متحمل شده‌اید.
در مجموع، اگر این پنج شرط برآورده شود، متخصص بهداشت روان تشخیص اختلال شخصیت را خواهد داد.
درمان اختلال شخصیتی چیست
انواع خاصی از روان درمانی برای درمان اختلالات شخصیتی مؤثر بوده است. در حالت ایده‌آل، در طول روان درمانی، فرد می‌تواند بینش و دانش در مورد اختلال خود، آنچه که به علائم کمک می‌کند، به دست آورد و در مورد افکار، احساسات و رفتارها صحبت کند. روان درمانی می‌تواند به فرد کمک کند تا اثرات رفتار خود را بر دیگران درک کند و یاد بگیرد که علائم را مدیریت یا با آنها مقابله کند و رفتارهایی را که باعث مشکلات عملکرد و روابط می‌شود را کاهش دهد. نوع درمان به اختلال شخصیت خاص، شدت آن و شرایط فرد بستگی دارد. انواع روان درمانی که معمولاً استفاده می‌شود عبارتند از:
- روانکاوی، روان پویایی و درمان متمرکز بر انتقال
- رفتاردرمانیدیالکتیکی
- درمان شناختی رفتاری
- گروه درمانی
- آموزش روان (آموزش بهفرد واعضایخانوادهدر مورد تشخیص، درمان وراه‌های مقابله)
هیچ دارویی به طور خاص برای درمان اختلالات شخصیتی استفاده نمی‌شود. با این حال، در برخی موارد، داروهایی مانند داروهای ضدافسردگی، داروهای ضداضطراب یا داروهای تثبیت کننده خلق و خوی ممکن است در درمان برخی علائم مفید باشند. علائم شدیدتر یا طولانی مدت ممکن است نیاز به یک رویکرد تیمی داشته باشد که شامل یک پزشک مراقبت‌های اولیه، یک روانپزشک، یک روانشناس، یک مددکار اجتماعی و اعضای خانواده باشد.
علاوه بر مشارکت فعال در یک برنامه درمانی، برخی از استراتژی‌های خودمراقبتی و مقابله با آن می‌تواند برای افراد مبتلا به اختلالات شخصیتی مفید باشد.
- در مورد این وضعیت یاد بگیرید.دانشو درکمی‌تواند به توانمندسازی و انگیزه کمک کند.
- فعال شوید.فعالیتبدنیو ورزشبه مدیریت بسیاری از علائم مانند افسردگی، استرس و اضطراب کمک می‌کند.
- از مصرف مواد مخدر و الکل خودداریکنید.الکل وداروهایغیرقانونی کهمی‌توانند علائم را بدتر کنند یا با داروها تداخل داشته باشند.
- مراقبت‌های پزشکی را به‌طور مرتب دریافت کنید. از معایناتیا مراقبت‌های منظمپزشکخانوادهخود غافلنشوید.
- به گروه حمایتی از افراد مبتلا به اختلالات شخصیتی بپیوندید.
- جهت بیان احساسات خود در یک دفتر خاطرات بنویسید.
- تکنیک‌های آرامش و مدیریت استرس مانند یوگا و مدیتیشن را امتحان کنید.
- با خانواده و دوستان در ارتباط باشید؛ از انزوا اجتناب کنید.
اعضای خانواده می‌توانند در بهبود فرد مهم باشند و با درمانگر فرد در مورد مؤثرترین راه‌های کمک و حمایت همکاری کنند. اما داشتن یک عضو خانواده با اختلال شخصیت نیز می‌تواند ناراحت کننده و استرس‌زا باشد. اعضای خانواده نیز ممکن است از صحبت با یک متخصص سلامت روان که می‌تواند به مقابله با مشکلات کمک کند، بهره‌مند شوند.
منبع:
https://www.psychiatry.org/patients-families/personality-disorders/what-are-personality-disorders
