ریتالین چیست

نقش ریتالین (Ritalin) در درمان بیش فعالی

اختلال بیش فعالی با کمبود توجه (ADHD) یکی از شایعترین اختلالات روانپزشکی است که شیوع آن در حدود 3٪ -4٪ است. از دارو به‌طور مكرر جهت درمان علائم كم‌توجهي، تكانشگري و بيش‌فعالي استفاده مي‌شود كه با اين اختلال همراه هستند. بیش‌فعالی یک اختلال رشدی است؛ به این معنی که علائم از دوران کودکی، قبل از 12 سالگی شروع می‌شود. این علائم می‌تواند عملکرد در مدرسه و خانه را مختل کند و در ایجاد و برقراری روابط با دیگران اختلال ایجاد کند.

بیشتر افراد به خاطر اختلال بیش‌فعالی و کمبود توجه (ADHD) دارو مصرف می‌کنند. آنها دارویی از طبقه‌ی داروهای محرک مصرف می‌کنند. Adderall و Ritalin هردو جزء آن گروه هستند. این داروها به کنترل سطح دو ماده شیمیایی در مغز یعنی دوپامین و نوراپی‌نفرین کمک می‌کنند. هردوی این هورمون‌ها بر میزان تمرکز تأثیر می‌گذارند.

مطالعات نشان می‌دهند محرک‌ها برای علائم ADHD، روی حدود 80٪ از افرادی که آنها را مصرف می‌کنند، به خوبی کار می‌کنند. تقریباً نیمی از افراد از طریق Adderall یا Ritalin نتایج یکسانی می‌گیرند. اما برای نیمه دیگر، یک دارو بهتر از دیگری کار می‌کند. دلیل این اتفاق این است که هر یک از این داروها به روش‌های مختلفی عمل می‌کنند و می‌توانند عوارض جانبی مختلفی ایجاد کنند. برای آنکه دیده شود کدام دارو و با چه دوزی برای فرد مناسب است، معمولاً به آزمایش و خطا نیاز است. اگر اولین موردی که برایتان توسط پزشک تجویز شده، به اندازه کافی به شما کمک نمی‌کند یا عوارض جانبی زیادی دارد، پزشک داروی شما را به مورد دیگری تغییر می‌دهد.

عوارض ریتالین چیست؟

اغلب والدین از پزشکان یا روانشناسان می‌پرسند: «آیا کودک من که مبتلا به ADHD است، باید دارو مصرف کند؟». و به‌دنبال آن، «عوارض این دارو چیست؟». سپس مرتباً پیگیری می‌کنند که «به هر حال بچه‌های زیادی هم هستند که دارو مصرف نمی‌کنند؟». تحقیق منتشر شده در پاییز گذشته در BMJ که در این مقاله مورد بحث قرار گرفته، می‌تواند به والدین و متخصصان کمک کند پاسخ این سوالات را به‌طور ویژه دریافت کنند.

داروی محرک متیل فنیدیت متداول‌ترین داروی تجویزی برای ADHD در سراسر جهان است. این دارو با مارک‌های تجاری متفاوتی شناخته شده است. از جمله Ritalin ،Concerta ،Metadate ،Daytrana و Quillivant. اگرچه این دارو بیش از 50 سال است که برای درمان ADHD استفاده می‌شود و مطالعات نشان داده‌اند در کاهش علائم کم‌توجهی، تکانشگری و بیش‌فعالی موثرند، اما هیچ بررسی جامع و منظمی از مزایا و خطرات این دارو وجود نداشته است.

بررسی‌های محققانی‌که اثرات متیل‌فنیدیت را بر ADHD بررسی کرده بودند نشان داد متیل‌فنیدیت باعث بهبود عملکرد کودکان در کلاس می‌شود. به‌عبارت دیگر، معلمان علائم کمبود ADHD و رفتار عمومی بهتر را هنگام مصرف داروها توسط کودکان مبتلا به ADHD گزارش‌کردند. علاوه بر این، والدین نیز کیفیت زندگی بهتری را برای خانواده، هنگام مصرف داروها توسط فرزندانشان گزارش نمودند.

شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد متیل‌فنیدیت با عوارض جانبی همراه است. عوارضی از جمله مشکلات خواب و کاهش اشتها. این عوارض «عوارض جانبی غیرجدی» محسوب می‌شوند. با این‌حال، اگر والدین کودکی هستید که خواب و خوراک درستی ندارد، باید برای بررسی‌های بیشتر به پزشک مراجعه کنید. خبر خوب این است که هیچ مدرکی مبنی بر وجود عوارض جانبی جدی بر اثر مصرف متیل‌فنیدیت وجود ندارد. یعنی هرگونه عارضه‌ای که شامل مشکلات تهدیدکننده برای زندگی کودک می‌شود. در واقع، خطراتی که نیاز به بستری در بیمارستان داشته باشد یا منجر به وضعیتی وخیم و مادام‌العمر شود.

والدین چه کاری باید انجام دهند؟

این موضوع برای والدینی که می‌خواهند تصمیم بگیرند آیا فرزندشان از داروی ADHD استفاده کند یا خیر، به چه معناست؟ اول اینکه، نگران نباشند مصرف رایج‌ترین داروی تجویزشده یعنی متیل‌فنیدیت یا ریتالین، باعث ایجاد مشکلات جدی و طولانی‌مدت شود. چون به احتمال زیاد اینگونه نخواهد بود.

دوم، چون درصد نسبتاً زیادی از کودکانی که متیل‌فنیدیت مصرف می‌کنند (حدود 25٪، بر اساس مطالعات اخیر) ممکن است مشکلات جزئی و کوتاه‌مدت مانند مشکل اشتها و خواب را تجربه کنند، والدین باید آماده بروز این اثرات در فرزندانشان باشند. دانستن اینكه مواردی از این دست ممكن است مشكلی جدی باشد و اینكه با سازگار شدن كودك با دارو ممكن است این مسائل بهبود یابد، می‌تواند به والدین كمك كند تا راه‌حل‌های احتمالی را برای کودکشان پیش‌بینی كنند. روش‌هایی مانند: صرف صبحانه زیاد قبل از مصرف دارو یا کم کردن دوز مصرفی زیر نظر پزشک، اگر خواب کودک دچار مشکل شده باشد.

اینها همه مواردی است که باید با متخصص اطفال در میان گذاشته شود. همچنین روش‌هایی وجود دارد که بتوانید پس از شناسایی مشکلات، آنها را رفع نمایید. بنابراین والدین می‌توانند با یادآوری این واقعیت که مصرف داروها می‌توانند کیفیت زندگی کودک در خانه و رفتار عمومی‌اش در مدرسه را بهبود بخشیده و باعث مشکلات کمتری در توجه، تکانشگری و بیش‌فعالی شوند، آرامش یابند.

داروهای ADHD: تصویری بزرگتر

جالب توجه است (و اغلب برای بسیاری از افراد شگفت‌آور است) که مطالعاتی نشان داده‌اند حداقل یک‌سوم و حداکثر نیمی از کودکان با مشکلات رشد و روانشناختی قابل‌توجه، درمان نمی‌شوند. این تعداد، بسیاری از بچه‌ها هستند که نیاز دارند از طریق نوعی درمان یا پشتیبانی آموزشی یا (برای بعضی) دارو، حمایت شوند. تصمیم‌گیری برای استفاده از یک گزینه درمانی هنگام داشتن کودک مبتلا به بیش‌فعالی آسان نیست. اما دارو تنها گزینه نیست. زیرا داده‌هایی وجود دارد که نشان‌دهنده برخی از قابلیت‌های رفتاری هستند که می‌توانند به کودکان مبتلا به ADHD کمک کند تا مهارت‌های مختلف را یاد بگیرند.

در واقع، مطالعات اخیر نشان می‌دهد بهترین روش برای بهبود وضعیت این کودکان، درمان ترکیبی است. به‌عبارتی، دارویی مانند ریتالین می‌تواند به کودکان کمک کند تا از درمان‌های غیردارویی مانند حمایت در مدرسه، بهره بیشتری ببرند. در صورت تجویز صحیح دارو توسط یک پزشک متخصص، تاثیر منفی مصرف داروی متیل‌فنیدیت یا ریتالین در اکثر موارد از موارد مثبت آن بیشتر نیست.

منبع:

https://www.health.harvard.edu/blog/adhd-medication-for-kids-is-it-safe-does-it-help-201603049235