تئوری‌های روانشناسی

روان درمانی اگزیستانسیال

امتیاز

آن چه در این مقاله می خوانیم

نظریه اگزیستانسیال چیست؟

زندگی انسان‌ها با بسیاری از سوالات بزرگ و پر چالش پر شده است:  زندگی چه فایده‌ای دارد؟ به چه معناست؟ چرا من اینجا هستم؟

نظریه وجودی یا اگزیستانسیال سعی می‌کند به بسیاری از این سوالات پاسخ دهد تا به مردم در یافتن معنا و درک زندگی کمک کند.

زندگی مفهومی است که مدت‌ها توسط فیلسوفان از دو یا سه قرن گذشته موردبحث و بررسی قرار گرفته و امروزه این نوع تفکر به نوعی از درمان نیز راه پیدا کرده که روان درمانی اگزیستانسیال نامیده می‌شود.

روان درمانی اگزیستانسیال چیست؟

روان درمانی اگزیستانسیال سعی دارد به افراد در یافتن معنا و هدف در زندگی خود کمک کند.

این درمان به دنبال پایان دادن به ترس از چیزهای ناشناخته است.

یک درمانگر به‌طور فعال بیماران را تشویق می‌کند تا از ظرفیت خود برای انتخاب استفاده کنند و زندگی خود را به‌عنوان راهی برای به حداکثر رساندن وجودشان یا دلیل وجودشان توسعه دهند.

بله، شما اراده آزاد و توانایی تعیین آینده خود را دارید. این می‌تواند استرس‌زا یا از سوی دیگر قدرتی نیرومند باشد.

در این درمان روانشناختی هدف اصلی این است که به شما کمک کند در انتخاب خود احساس اضطراب کمتر و اصالت بیشتری داشته باشید.

فلسفه اگزیستانسیال چیست؟

نظریه وجودی یک فلسفه چند صد ساله است و مفهوم آزادی و انتخاب شخصی را در بر می‌گیرد. این فلسفه ادعا می‌کند انسان‌ها موجودیت و معنای خود را خودشان انتخاب می‌کنند.

تصور می‌شود که سورن کی یرکگارد، فیلسوف اروپایی از نخستین فیلسوفان نظریه وجودی باشد. فردریش نیچه و ژان پل سارتر از او پیروی کردند و این ایده‌ها را بیشتر توسعه‌دادند.

این فلاسفه معتقد بودند که خودآگاهی و عزت‌نفس تنها راه شناخت هویت شماست. آنها معتقد بودند پیشرفت شخصی همیشه لازم است. زیرا اوضاع دائماً تغییر می‌کند.

زندگی همیشه در حال تکامل است و مسئولیت فرد این است که در لحظه تصمیم بگیرد که چه می‌خواهد باشد و چگونه می‌خواهد باشد.

درمان اگزیستانسیال چیست؟

امروزه درمان وجودی یا اگزیستانسیال به آرامی در حال شناخته شدن است. در سال 2016، موسسات درمان وجودی در 43 کشور و در شش قاره وجود داشته و روانشناسان زیادی در حداقل 48 کشور در سراسر جهان به این درمان مشغولند.

مطالعات اخیر استفاده از درمان وجودی را برای بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته، افراد زندانی و افراد مسن ساکن در خانه‌های سالمندان را مفید دانسته است و تعدادی از متاآنالیزها داده‌هایی را در مورد اثربخشی آن جمع‌آوری کرده‌اند.

ویکتور فرانکل، روانپزشک اتریشی و بازمانده از اردوگاه کار اجباری از جنگ جهانی دوم، در اواسط قرن بیستم لگوتراپی را ایجاد کرد. این نوع درمان، روش درمانی برای کمک به افراد در یافتن معنی زندگی است.

فرانکل معتقد بود یافتن معنای زندگی، هدف اصلی یک فرد است و این موضوع پیش درآمد درمانی وجودی امروز شد. در کنار فرانکل، روان‌شناس آمریکایی، رولو می به شکل‌گیری نوعی درمان انسان‌گرایانه کمک کرد که بر مفهوم روان درمانی وجودی متمرکز بود.

در سال‌های اخیر، اروین یالوم رسما معالجه درمان وجودی را چارچوب‌بندی و در قالب کتاب به چاپ رسانید. بر اساس این ایده مسائل اساسی وجود دارند که بررسی آنها به تعریف مشکلات و سدهایی رسیده‌اند که مانع از زندگی سالم مردم می‌شوند.

به گفته یالوم، چهار موضوع اساسی مورد بررسی در درمان اگزیستانسیال عبارتند از:

مرگ

پوچی

انزوا

آزادی یا مسئولیت انجام بهترین انتخاب‌ها

درمان وجودی برای کمک به مردم در غلبه بر این موضوعات اساسی با جهت‌ها، اهداف و ابزارهای خاص طراحی شده است.

درمان اگزیستانسیال چگونه کار می‌کند؟

درمانگرانی که درمان وجودی را انجام می‌دهند کمک می‌کنند تا بیماران به درون خود نگاهی عمیق‌تر داشته باشند و برنامه‌های خود را با نگاه به امکانات حاضر و نه بر مبنای گذشته بپذیرند.

درمانگران وجودی معتقدند که گذشته می‌تواند آموزنده باشد. با این حال، هدف این نیست که این گذشته به کاری که در حال حاضر انجام می‌دهید یا از زندگی می‌خواهید صدمه‌ای بزند.

در عوض، درمانگران از بیماران می‌خواهند که از خلاقیت، عشق و سایر تجربیات تقویت‌کننده زندگی برای کمک به آنها در تصمیم‌گیری و تعیین رفتارهایشان برای آینده استفاده کنند.

در این روند، یک درمانگر امیدوار است که به بیمار خود کمک کند بیاموزد که بدون نگرانی از اضطراب یا ترس از بهم ریختگی زندگی خود، فکر کند و عمل کند.

در نهایت، هدف از درمان وجودی این است که به افراد کمک کند با وجود نگرانی‌های طبیعی و ترس از این چهار مورد، معنای بودن خود را پیدا کند.

اگر افراد در این درمان موفق باشند، می‌توانند زندگی واقعی و سرشار از عزت‌نفس و انگیزه شخصی داشته باشند. آنها همچنین می‌توانند از روی افکار و هیجانات مثبت مسیر زندگی خود را انتخاب کنند، نه از روی ترس.

تکنیک‌های روان درمانی اگزیستانسیال چیست؟

درمان وجودی را می‌توان در هر نوع روان‌درمانی گنجانید. تکنیک‌های این فلسفه شامل مکالمه، گوش‌دادن، پاسخ‌دادن به سوالات و تعامل با درمانگر در طی هفته‌ها و احتمالاً ماه‌ها است.

اما درمان وجودی یا روان درمانی اگزیستانسیال به‌جای درمان یک نشانه مانند اضطراب، تمرکزش را روی کل وجود فرد می‌گذارد.

مثلا درمان وجودی نشان می‌دهد که افراد مبتلا به اختلال اعتیاد به دلیل یکی از موارد ضروری با اضطراب و ترس دست و پنجه نرم می‌کنند.

در این صورت درمانگر وجودی می‌تواند به شخص مبتلا به سوءمصرف مواد با مواجه کردن وی با اضطراب‌هایش کمک کند.

آنها ممکن است به بیمار خود کمک کنند تا تشخیص دهد که چرا آن اضطراب و ترس احساس طاقت‌فرسایی در وی به وجود آورده و وی علاقه دارد برای فرار از آن به موادمخدر پناه ببرد.

حتی ممکن است سعی کنند بیماران را با تجربیاتی که باعث بهبود رفاه آنها می‌شود آشنا کنند. این تجربیات ممکن است شامل روابط مثبت اجتماعی، شجاعت پذیرش خود، رشد ابعاد معنوی و موارد دیگر باشد.

این تأیید و تعامل مثبت به درمانگر کمک می‌کند تا فرد را به مسئولیت متفکرانه راهنمایی کند. مهم نیست که تکنیک خاصی وجود داشته باشد یا نه، هدف در درمان وجودی این است که افراد بتوانند رشد کنند و زندگی، خواسته‌ها و کنجکاوی خود را بدون ترس از موانع ذهنی ارائه شده در آغوش بگیرند.

هدف این نوع درمان پرداختن به موضوعات مربوط به همدلی، بودن در اینجا و اکنون و حتی رویاهایی است که می‌تواند خیالات ناخودآگاه را با کمک یک درمانگر وجودی منعکس کند.

به گفته یالوم، درمانگران وجودی به‌عنوان «همسفرانی» تصور می‌شوند كه می‌توانند همدلی و حمایت لازم را برای تصمیم‌گیری مناسب به‌بیمار اعطا کنند.

درمان اگزیستانسیال برای چه افرادی مفید است؟

درمان وجودی ممکن است برای افرادی با علائم مختلف مفید باشد، از جمله:

اضطراب

اختلالات وابستگی مواد یا استفاده از الکل

افسردگی

اختلال استرس پس از سانحه

بی‌علاقگی

شرم

رنجش

خشم

بی‌معنی بودن

روان‌پریشی

برخی از مطالعات همچنین نشان داده‌اند که درمان وجودی ممکن است فواید مثبتی برای افراد زندانی، مبتلا به سرطان پیشرفته یا بیماری‌های مزمن داشته باشد. به‌همین ترتیب، یک مطالعه همچنین نشان داد که افراد مسن ساکن آسایشگاه‌ها نیز ممکن است از درمان وجودی بهره‌مند شوند.

افرادی که درمان وجودی را انجام می‌دهند اغلب دارای دو زمینه آموزش هستند.

اولین مورد آموزش بهداشت روان است. بیشتر افراد تحصیلات تکمیلی روانشناسی یا مشاوره و یا مدرک پزشکی روانپزشکی خواهند داشت.

ثانیاً، آنها ممکن است دوره‌های اضافی فلسفه را نیز به پایان رسانده باشند.

محدودیت‌های درمان وجودی چیست؟

این نوع درمان اغلب برای برخی از افراد بسیار بدبینانه یا تاریک تلقی می‌شود. این به این دلیل است که عناصر دردناک و آسیب‌زای زندگی را در بر می‌گیرد.

مثلا یک هدف از این روش درمانی این است که یاد بگیرید از مرگ نترسید تا ترس از مرگ گزینه‌های زندگی شما را کنترل نکند.

در حالی که بیشتر روان‌درمانی بر تعاملات یک به یک متمرکز است، منابع معتبر تحقیقی نشان می‌دهند که گروه‌درمانی ممکن است برای افرادی که تحت درمان وجودی هستند، فواید زیادی داشته باشد.

در یک مطالعه با منبع معتبر، زنان خانه‌دار تحصیل کرده پس از شرکت در گروه درمانی وجودی، بیشتر از پیش «خودشکوفایی» و نگرش بهتر نسبت به زندگی را گزارش کردند.

نقدی بر درمان اگزیستانسیال

اما با وجود این مطالعات، در مورد این نوع روش درمانی به اندازه کافی تحقیق صورت نگرفته است. دلیل این موضوع نیز این است که ماهیت این روش درمانی یعنی این که فرد معنی زندگیش را پیدا کند. و یاد بگیرد مسئولیت انتخاب‌هایش را به عهده بگیرد به دشواری قابل اندازه‌گیری است.

این امر مقایسه آن با سایر روش‌های درمانی را دشوار کرده است. سخن آخر احساس راحتی در هنگام نگرانی یا اضطراب هنگام توقف و فکر کردن در مورد آینده، داشتن هدف و پیدا کردن معنا همیشه سخت بوده است.

اینها سوالات بزرگی برای بشر هستند. در واقع، برای برخی از افراد، تعمق بیش از حد در این سوالات آن هم بدون حل و فصل مناسب می‌تواند به یک بحران وجودی منجر شود.

 اما هدف از درمان وجودی این است که به مردم کمک کند تا در آینده و این احتمال احساس غرق‌نشوند. درعوض، یک درمانگر به شما کمک می‌کند تعادلی بین آگاهی از مسئولیت خود نسبت به آینده خود و تحت فشار قرار نگرفتن از آن پیدا کنید.

منبع:

https://www.healthline.com/health/mental-health/existential-theory#bottom-line

4 دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا
فعالسازی سامانه پیامکی الزامی میباشد!