علائم ADD در مقابل ADHD: تفاوتشان چیست؟

تفاوت ADD با ADHD

علائم ADD در مقابل ADHD: تفاوتشان چیست؟

ADD اصطلاحی است که معمولاً برای توصیف علائم کم‌توجهی، حواس‌پرتی و حافظه ضعیف استفاده می‌شود. ADHD اصطلاحی است که برای توصیف علائم اضافی بیش‌فعالی و تکانشگری به همراه کم‌توجهی استفاده می‌شود. هر دوی آنها هم در تشخیص پزشکی اختلال کمبود توجه – بیش‌فعالی گنجانده شده‌اند. ما در اینجا تمایز بین آنها را توضیح خواهیم داد.

ADD (اختلال کمبود توجه) چیست؟

ADD (اختلال کمبود توجه) اصطلاحی‌ست که معمولاً برای توصیف یک بیماری عصبی با علائم بی‌توجهی، حواس‌پرتی و حافظه ضعیف استفاده‌می‌شود. علائم ADD در بزرگسالان شامل مشکل در تمرکز بر روی انجام کارهای مدرسه، فراموش کردن قرار ملاقات‌ها، از دست دادن آسان زمان و دست و پنجه نرم کردن با کارهای تعیین شده توسط مدیران است. بیمارانی که این علائم را دارند ممکن است به چیزی مبتلا شوند که پزشکان اکنون آن را نوع عمدتا بی‌توجه از اختلال کم توجهی و بیش فعالی (ADHD) می‌نامند. ADD یک اصطلاح قدیمی است و دیگر یک تشخیص پزشکی نیست، اگرچه اغلب هنوز برای اشاره به زیرمجموعه خاصی از علائم استفاده می‌شود که تحت عنوان ADHD قرار می‌گیرند.

تفاوت بین ADD و ADHD

بسیاری از مردم اصطلاحات ADD و ADHD را به جای یکدیگر استفاده می‌کنند، اما اینها باهم یکسان نیستند. ADD (اختلال کمبود توجه) اصطلاح محاوره‌ای برای یک نوع خاص از ADHD – نوع عمدتاً بی‌توجه است که قبلاً اختلال کمبود توجه نامیده می‌شد. به طور خلاصه:

• اختلال بیش‌فعالی- عدم توجه (ADHD) یک اختلال عصبی یا روانی است.
• از نظر فنی، اختلال کمبود توجه (ADD) دیگر یک تشخیص پزشکی نیست، اما ADD اغلب برای اشاره به نوع عمدتاً بی‌توجه ADHD و علائم مرتبط با آن استفاده می‌شود.
• از سال 1994، پزشکان از عبارت ADHD برای توصیف هر دو زیرگروه بیش‌فعال و بی‌توجه از اختلال بیش‌فعالی – عدم توجه استفاده می‌کنند.
• با این حال، بسیاری از والدین، معلمان و بزرگسالان همچنان از اصطلاح ADD استفاده می‌کنند.

علایم ADD (نوع کم‌توجهی ADHD)

برای کودکان تا 16 سال، شش علايم یا بیشتر از علائم بی‌توجهی باید وجود داشته باشد، در حالی که افراد 17 سال و بالاتر می‌توانند پنج علامت یا بیشتر را نشان دهند. این علائم باید حداقل به مدت شش ماه در فرد وجود داشته باشند:

• اغلب اشتباهاتی از روی بی‌دقتی می‌کند یا جزئیات را نادیده می‌گیرد
• در هماهنگی با وظایف یا فعالیت‌های خاص مشکل دارد
• به نظر می‌رسد وقتی با او صحبت می‌شود، گوش نمی‌دهد
• نمی‌تواند کارها را به پایان برساند
• در سازماندهی کارها مشکل دارد
• از انجام کارهای طولانی مدت اجتناب می‌کند یا از آنها متنفر است
• اغلب موارد مهم (کیف پول، وسایل مدرسه و غیره) را گم می‌کند
• به راحتی حواسش پرت می‌شود
• اکثر مواقع فراموشکار است.

تفاوت علائم بین ADD و ADHD چیست؟

افراد مبتلا به ADD اغلب فاقد مولفه بیش‌فعالی هستند که یکی از علائم برجسته ADHD است. آنها ممکن است خیالباف در نظر گرفته شوند یا در کلاس درس یا محل کار بی‌علاقه و بی‌نظم به‌نظر برسند. آنها همچنین می‌توانند مستعد فراموشی و از دست دادن چیزها باشند و از دستورالعمل‌ها پیروی نکنند.

در مقایسه با افراد مبتلا به اختلال بیش‌فعالی- کمبود توجه، ADHDها با درک کلیشه‌ای از کم‌توجه‌ای هماهنگی بیشتری دارند. آنها فردی بی‌قرار و تکانشی (معمولاً یک کودک) هستند، که از انرژی منفجر می‌شوند و همچنین تلاش می‌کنند تا برای نوبت خود صبر کنند. افراد مبتلا به ADHD تمایل دارند مشکلات رفتاری خود را نشان دهند.

تشخیص ADD چگونه است؟

هیچ آزمایش واحدی برای نوع غالباً بی‌توجه ADHD (ADD سابق) وجود ندارد. در واقع، از آنجایی که کودکان مبتلا به ADD اغلب در مدرسه اختلال ایجاد نمی‌کنند، ممکن است به اشتباه به عنوان افراد ساده «خجالتی» یا «در دنیای خودشان» در نظر گرفته شوند.

برای تشخیص، پزشک شما علائم ADHD نشان داده شده در شش ماه گذشته را ارزیابی می‌کند. آنها همچنین یک معاینه فیزیکی انجام می‌دهند و سابقه پزشکی شما را بررسی می‌کنند تا هرگونه شرایط پزشکی یا روانپزشکی دیگری را که می‌تواند باعث علائم شود، رد کنند.

هنگامی که یک پزشک درک کاملی از علائم ارائه شده داشته باشد، می‌تواند تشخیص دهد که کدام نوع از ADHD (در صورت وجود) بهتر است تشخیص داده شود.

علل ADHD و نوع غالبا بی‌توجه آن یعنی ADD

محققان گمان می‌کنند ممکن است چندین عامل وجود داشته باشد که در تعیین اینکه آیا فردی ممکن است به ADHD و نوع غالبا بی‌توجه آن یعنی ADD مبتلا شود یا خیر، نقش داشته باشد. هیچ علت واحدی وجود ندارد، اما ترکیبی از ژن‌ها و عوامل محیطی به نظر می‌رسد نقشی را ایفا کند:

ژنتیک:

کودکان مبتلا به ADHD و نوع غالبا بی‌توجه آن یعنی ADD معمولا یک والدین، خواهر و برادر یا یکی دیگر از بستگان نزدیک مبتلا به ADHD دارند. یک مطالعه نشان می‌دهد که حداقل یک سوم از پدرانی که ADHD دارند یا داشته‌اند، فرزندانی خواهند داشت که مبتلا به ADHD تشخیص داده می‌شوند.

مورد سوءاستفاده قرار گرفتن یا کم‌توجهی در دوران کودکی:

تحقیقات میزان بالاتری از سوء استفاده/ بی‌توجهی را در میان کودکان مبتلا به ADHD و نوع غالبا بی‌توجه آن یعنی ADD در مقایسه با کودکان بدون تشخیص ADHD نشان داده است.

سموم:

قرار گرفتن در معرض سرب (حتی سطوح پایین) می‌تواند منجر به بیش‌فعالی و بی‌توجهی شود. سرب را می‌توان در مکان‌های مختلفی یافت، مانند رنگ خانه‌هایی که قبل از سال 1978 ساخته شده‌اند.

قرار گرفتن در معرض مواد مخدر در رحم:

شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد استفاده از مواد مخدر در دوران بارداری خطر ابتلای کودک به ADHD و نوع غالبا بی‌توجه آن یعنی ADD را افزایش می‌دهد. یک مطالعه در سال 2018 نشان داد که بین سیگار کشیدن در دوران بارداری و احتمال ابتلای کودک به ADHD رابطه معناداری وجود دارد.

انتقال‌دهنده‌های عصبی:

انتقال‌دهنده‌های عصبی مواد شیمیایی هستند که پیام‌ها را بین اعصاب منتقل می‌کنند. یکی از این انتقال‌دهنده‌های عصبی، دوپامین، نقش مهمی در حفظ توجه و تمرکز دارد و تحقیقات نشان داده‌اند که سطوح پایین‌تر دوپامین با ADHD و نوع غالبا بی‌توجه آن یعنی ADD مرتبط هستند.

آسیب مغزی:

درصد کمی از جمعیت، علائم ADHD و نوع غالبا بی‌توجه آن یعنی ADD را در نتیجه آسیب مغزی، مانند آسیب اولیه مغزی، تروما، یا مانع دیگری برای رشد طبیعی مغز نشان می‌دهند.

چه چیزی باعث ADHD و نوع غالبا بی‌توجه آن یعنی ADD نمی‌شود

تحقیقات از تئوری‌های رایج مبنی بر اینکه، ADHD نوع غالبا بی‌توجه آن یعنی ADD ناشی از رژیم غذایی سرشار از قند، زمان زیاد استفاده از تلویزیون یا فرزندپروری ضعیف است، پشتیبانی نمی‌کند.

درمان

هیچ درمانی برای ADHD نوع غالبا بی‌توجه آن یعنی ADD وجود ندارد. اما علائم را می‌توان با روان‌درمانی، دارو درمانی و یا ترکیبی از این دو، با موفقیت مدیریت کرد.

دارو درمانی

دارو درمانی رایج‌ترین درمان ADHD و نوع عمدتا بی‌توجه آن است. دارو درمانی می‌تواند به مدیریت علائم در زندگی روزمره کمک کند. همچنین می‌تواند به کنترل رفتارهایی که باعث ایجاد مشکلات با خانواده، دوستان و در مدرسه می‌شود کمک نماید.

چندین نوع مختلف از داروها توسط سازمان غذا و دارو (FDA) برای درمان ADHD و نوع عمدتا بی‌توجه آن در کودکان زیر 6 سال تایید شده است:

محرک‌ها شناخته شده‌ترین و پرمصرف‌ترین داروهای ADHD و نوع غالبا بی‌توجه آن یعنی ADD هستند. آنها برای بهبود حواس‌پرتی و تمرکز افکار استفاده می‌شوند. رایج‌ترین محرک‌های روانی مورد استفاده ریتالین (متیل فنیدات) و آدرال (دکستروآمفتامین) هستند.

تحقیقات نشان می‌دهد 70 درصد بزرگسالان و 70 تا 80 درصد از کودکان مبتلا به ADHD، علائم ADHD کمتری هنگام مصرف این داروها دارند.

داروهای غیرمحرک تایید شده برای درمان ADHD و نوع غالبا بی‌توجه آن یعنی ADD عبارتند از Strattera (اتوموکستین)، Intuniv (گوانفاسین)، و Kapvay (کلونیدین). آنها به سرعت محرک‌ها عمل نمی‌کنند، اما اثرشان می‌تواند تا 24 ساعت ادامه داشته باشد.

اگر برای شما یا فرزندتان دارویی تجویز شده است، مهم است که علائم خود را تحت‌نظر داشته باشید. و هرگونه عوارض جانبی را به پزشکتان گزارش دهید.

روان درمانی

درمان‌های مختلف می‌تواند در درمان ADHD و نوع غالبا بی‌توجه آن یعنی ADD در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان مفید باشد:

• رفتار درمانی از کودکان مبتلا به ADHD حمایت می‌کند و ممکن است معلمان و همچنین مراقبان را درگیر کند. رفتار درمانی معمولاً شامل مدیریت رفتار می‌شود. که از سیستمی از پاداش‌ها برای تشویق فرزندتان برای کنترل ADHD خود استفاده می‌کند.
• آموزش مهارت‌های فرزندپروری می‌تواند به شما بیاموزد که چگونه روزهای کودکتان را به طور مؤثری ساختار دهید. و از زمان باکیفیت، تکنیک‌های مدیریت استرس و سایر ابزارها برای کاهش ناراحتی و بهبود روابطتان استفاده کنید.
• مشاوره و روان‌درمانی: تحقیقات نشان داده است که درمان شناختی رفتاری برای افراد مبتلا به ADHD موثر است. مشاوره کمک می‌کند تا راه‌های جدیدی برای مقابله با علائم ADHD خود ایجاد کنید. مشاوره یا روان‌درمانی همچنین می‌تواند برای افرادی که با شرایط همزیستی مانند افسردگی و اضطراب زندگی می‌کنند مفید باشد.

پیشگیری

برای کمک به کاهش خطر ADHD نوع غالبا بی‌توجه آن یعنی ADD در کودک:

• در دوران بارداری، از هر چیزی که می‌تواند به رشد جنین آسیب برساند، مانند سیگار کشیدن خودداری کنید.
• کودک خود را از قرار گرفتن در معرض آلاینده‌ها و سموم از جمله دود سیگار و سرب محافظت کنید.

منبع:

https://www.verywellhealth.com/add-vs-adhd-5193759

https://www.additudemag.com/add-adhd-symptoms-difference/…1/