اضطراب جدایی در کودکان

اضطراب جدایی در کودکان

اضطراب جدایی در کودکان کم سن و سال، امری عادی است (کسانی‌که در بین ۸ تا ۱۴ سالگی قرار دارند). کودکان اغلب زمانی‌که تحت شرایط تنش‌­زا قرار گرفته یا از مکا‌‌‌‌ن‌­ها یا افرادی غریبه می‌ترسند، وارد یک مرحله می­‌شوند. هنگامی که این ترس در یک کودک بالای ۶ سال رخ داده و بیش از چهار هفته طول بکشد، کودک ممکن است دچار اختلال اضطراب جدایی شده باشد. اختلال اضطراب جدایی وضعیتی است که در طی آن کودک با دور شدن از خانه یا از دادن یک فرد که با او دلبستگی ایجاد کرده است (معمولا والدین یا افرادی دیگری که از کودک مراقبت می­‌کنند) دچار ترس یا دستپاچگی می‌شود. در بعضی از کودکان فکر کردن به جدایی، سبب ایجاد علائم فیزیکی از قبیل سردرد یا معده درد می‌شود. ترس از جدایی باعث ایجاد ناراحتی­‌های زیادی برای کودک می‌شود و ممکن است به فعالیت­‌های عادی کودک مانند رفتن به مدرسه و یا بازی با سایر کودکان آسیب برساند.

علائم اختلال اضطراب جدایی چیست؟

در بخش زیر به برخی از رایج‌ترین نشانه‌­های اختلال اضطراب جدایی اشاره شده است:

• در کودک یک نگرانی غیرواقعی و ماندگار در مورد اینکه اگر والدین یا مراقبان را ترک کند، اتفاق بدی برای «آنها» رخ خواهد داد به وجود می­‌آید.
• در کودک یک نگرانی غیرواقعی و ماندگار در مورد اینکه اگر والدین یا مراقبان را ترک کند، اتفاق بدی برای «او» رخ خواهد داد به وجود می‌­آید.
• امتناع از رفتن به مدرسه و ماندن با مراقب
• امتناع از خوابیدن بدون حضور مراقب در نزدیکی خود و یا عدم خوابیدن در جایی غیر از خانه
• ترس از تنها بودن
• کابوس­‌های شبانه در مورد جدایی
• شب ادراری
• شکایت از علائم جسمی، مانند سردرد و معده درد در روزهایی که کودک به مدرسه می­‌رود
• بدخلقی‌­ها و توجیه­‌های مکرر

دلایل وقوع اختلال اضطراب جدایی چیست؟

اضطراب جدایی اغلب بعد از وقوع یک واقعه­‌ی استرس‌­زا یا ضربه­‌ی روحی قابل توجه در زندگی کودک، مانند ماندن در بیمارستان، مرگ یک عزیز یا حیوان خانگی یا تغییر در محیط زندگی (مانند رفتن به خانه­‌ی فردی دیگر یا تغییر مدرسه) روی می‌­دهد. کودکانی که والدینشان بیش از اندازه مراقب آنها هستند، ممکن است بیشتر در معرض اضطراب جدایی باشند. در حقیقت، این امر ممکن است لزوما یک بیماری مربوط به کودک نباشد. بلکه نشانه­‌ای از اضطراب جدایی والدین باشد. باید توجه داشت که والدین و کودک می‌­توانند اضطراب را به یکدیگر منتقل کنند. علاوه بر این، این واقعیت که کودکان دارای اضطراب جدایی، اغلب خانواده‌­ای با اضطراب یا سایر اختلالات روانی دارند، نیز نشان می‌­دهد آسیب‌پذیری نسبت به اختلال ممکن است به ارث برده شود.

اختلال اضطراب جدایی تا چه حدی رایج است؟

حدود ۴ تا ۵ درصد از کودکان ایالات‌متحده در سن ۷ تا ۱۱ سالگی مبتلا به اضطراب جدایی هستند. این مورد در نوجوانان کمتر رایج است. حدود ۱.۳٪ از نوجوانان آمریکایی را تحت‌تاثیر خود قرار می‌دهد. تأثیرگذاری بر روی پسران و دختران به طور مساوی می‌­باشد.

اختلال اضطراب جدایی چگونه تشخیص داده می‌شود؟

همانند بزرگسالان، بیماری روانی در کودکان نیز بر اساس نشانه­‌ها و علائم تشخیص داده می‌شود. اگر علائم وجود داشته باشد، پزشک با تکمیل فرم پزشکی مربوط به بیماری و معاینه‌­ی فیزیکی، ارزیابی را انجام می‌دهد. اگرچه آزمون­‌های آزمایشگاهی برای تشخیص اختلال اضطراب جدایی وجود ندارد، اما ممکن است پزشک از آزمایش­‌های مختلف (مانند آزمایش خون و سایر سنجش­‌های آزمایشگاهی) برای جلوگیری از بیماری­‌های جسمی یا عوارض جانبی دارو، به عنوان علت بروز علائم اختلال استفاده کند.

اگر هیچگونه بیماری جسمی یافت نشد، ممکن است کودک به یک روانپزشک یا روانشناس کودک و نوجوان یا متخصص روانپزشکی مراجعه کند که به طور خاص این افراد برای تشخیص و درمان بیماری روحی در کودکان و نوجوانان آموزش دیده‌­اند. روانپزشکان و روانشناسان از ابزارهای مصاحبه‌­ای و ارزیابی ویژه، برای ارزیابی یک کودک در خصوص بیماری روحی استفاده می‌­کنند. تشخیص پزشک مبتنی بر گزارش علائم کودک و همچنین مشاهدات او از نگرش و رفتار کودک می‌­باشد.

درمان اختلال اضطراب جدایی چگونه است؟

بیشتر موارد خفیف اختلال اضطراب جدایی نیازی به درمان پزشکی ندارند. در موارد شدید­تر و یا هنگامی که بیماری مانع از رفتن کودک به مدرسه می‌شود، درمان ممکن است موردنیاز باشد. اهداف درمان عبارتند از: کاهش اضطراب در کودک، ایجاد حس امنیت در کودک و مراقبین و آموزش کودک و خانواده یا مراقبین در مورد بایسته‌های جدایی­‌های طبیعی. گزینه­‌های درمان که ممکن است مورد استفاده قرار گیرد عبارتند از:

• روان درمانی: روان درمانی (درمان از طریق «صحبت کردن») روش اصلی درمان اختلال اضطراب جدایی می­‌باشد. تمرکز درمان روی این موضوع است که بدون ایجاد ناراحتی جدایی از مراقب، یا دخالت این امر در عملکرد کودک، تحمل کودک بالا برده شود. درمانی با نام درمان شناختی-رفتاری نامیده می‌­شود، برای تغییر تفکر (شناخت) کودک به‌کار می‌رود تا رفتار کودک را مناسب‌­تر کند. خانواده درمانی نیز ممکن است به خانواده­ کمک کند تا موارد بیشتری را در مورد اختلال موردنظر فراگرفته. همچنین به اعضای خانواده برای حمایت بیشتر از کودک در طول دوره اضطراب کمک کند.
• دارو: داروهای ضد افسردگی یا سایر داروهای ضد اضطراب ممکن است برای درمان موارد شدید اختلال اضطراب جدایی استفاده شود.

 چشم انداز کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی چگونه است؟

اکثر کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی به‌مرور زمان بهتر می­‌شوند، اگرچه علائمشان ممکن است برای سال‌های متمادی و به‌ویژه هنگامی‌که وقایع و موقعیت­‌های استرس­‌زا برایشان رخ‌می‌­دهد، تجدید شود. هنگامی‌که درمان در اوایل شروع اختلال آغازمی‌شود و کنار کودک، خانواده نیز در روند درمان شرکت‌می­‌کنند، شانس بهبودی کودک افزایش‌می‌­یابد.

آیا راهی برای پیشگیری از ابتلا به اختلال اضطراب جدایی وجود دارد؟

هیچ راهی برای جلوگیری از ابتلا به اختلال اضطراب جدایی کودکان وجود ندارد، اما تشخیص و کار کردن بر روی علائم در زمانی که آنها ظاهر می‌شوند، می‌­تواند پریشانی را به حداقل رسانده و از مشکلات مربوط به مدرسه رفتن جلوگیری به عمل آورد. علاوه بر این، تقویت استقلال و عزت‌نفس کودک از طریق حمایت و تایید ممکن است به جلوگیری از وقوع اضطراب در آینده کمک کند.

منبع:

https://www.psychologytoday.com/