حافظه کوتاه مدت
مقدمه
حافظه کوتاه مدت (STM)، مرحله دوم از مدل حافظهی چند مخزنی یا چندمنبعی است که توسط اتکینسون- شیفرین پیشنهاد شدهاست. مدت ذخیرهسازی STM به نظر میرسد بین ۱۵ تا ۳۰ ثانیه و ظرفیتی حدود ۷ مورد باشد.
جنبههای کلیدی حافظه کوتاه مدت
حافظهی کوتاه مدت دارای سه جنبه کلیدی است:
- ظرفیت محدود (تنها در حدود ۷ مورد میتواند در یک زمان ذخیره شود)
- مدت زمان محدود (ذخیرهسازی بسیار شکننده است و اطلاعات ممکن است در اثر حواسپرتی یا گذشت زمان از دست برود)
- رمزگذاری (عمدتاً صوتی، حتی اطلاعات بصری نیز به صداها ترجمه و تفسیر میشود).
راههای آزمایش ظرفیت کوتاه مدت
دو راه برای آزمایش ظرفیت حافظهی کوتاه مدت وجود دارد. یکی از راهها محدودهی حافظه و دیگری اثر تازگی یا تأخر میباشد.
شماره جادویی ۷ (به علاوه یا منهای دو) شواهدی را در خصوص ظرفیت حافظهی کوتاهمدت ارائه میدهد. اکثر بزرگسالان میتوانند بین ۵ تا ۹ مورد را در حافظه کوتاه مدت خود ذخیره کنند. میلر (۱۹۵۶) این ایده را مطرح ساخت و آن را شمارهی ۷ جادویی نامید. او گمان میکرد که ظرفیت حافظهی کوتاهمدت ۷ (به اضافه با منهای ۲) مورد است، زیرا حافظهی کوتاه مدت فقط تعداد کمی «جای خالی» برای ذخیرهی موارد دارد.
با این حال، میلر میزان اطلاعاتی که میتواند در هر جای خالی قرار بگیرد را تعیین نکرد. در واقع، اگر ما بتوانیم مقدار قابلتوجهی از اطلاعات را با هم جمع کنیم، میتوانیم اطلاعات بیشتری در حافظه کوتاه مدت خود ذخیره نماییم.
نظریهی میلر از سوی شواهدی از مطالعات مختلف، ازجمله مطالعات جاکوبز (۱۸۸۷) پشتیبانیمیشود. او از امتحان محدودهی رقمی با حروف الفبا و اعدادی بهغیر از حرف «W» و عدد «۷» چون دو هجایی بودند، استفادهکرد. او دریافت افراد اعداد را راحتتر از حروف بهیاد میآورند. محدودهی متوسط برای حروف ۷٫۳ و برای عدد ۹٫۳ بود.
باتوجه به باور اتکینسون و شیفرین (۱۹۷۱)، مدت زمان ذخیرهسازی حافظه کوتاهمدت بهنظر میرسد بین ۱۵ تا ۳۰ ثانیه باشد. موارد مختلف را میتوان در حافظه کوتاه مدت، با تکرار آنها بهصورت شفاهی (رمزگذاری صوتی) که فرآیندی شناختهشده برای تمرین و تکرارست، نگهداری و حفظ کرد.
از روشی بهنام تکنیک براون-پترسون که از امکان بازیابی جلوگیریمیکند، استفادهشد. طی انجام این تکنیک، شرکتکنندگان بهمدت سه ثانیه اعدادی را بهصورت معکوس میشمردند (بهمنظور ایجاد تأخیر). براون و پترسون (۱۹۵۹) نشاندادند هرچه زمان تأخیر طولانیتر میشود، اطلاعات کمتری بهیاد آورده میشود.
ازدست دادن سریع اطلاعات از حافظه زمانیکه از تمرین و تکرار جلوگیری شود، بهعنوان نشانهای از حافظهی کوتاه مدت با مدت زمانی محدود درنظر گرفته شدهاست. بدلی و هیچ (۱۹۷۴) یک مدل جایگزین برای حافظه کوتاه مدت توسعهدادند که آن را حافظه فعال مینامند.