کلپتومینیا یا جنون دزدی

نحوه کمک به فرد مبتلا به کلپتومِینیا

کلپتومِینیا (جنون دزدی) یک بیماری روانی است که به عنوان نوعی اختلال کنترل تکانه، مربوط به اختلال وسواس فکری-عملی و اعتیادهای مرتبط با مواد در نظر گرفته می‌شود.

اغلب، افراد مبتلا به اختلال جنون دزدی میل غیرقابل کنترلی برای دزدی دارند و از آن پول به دست می‌آورند. هیچ درمانی برای کلپتومِینیا یا جنون دزدی وجود ندارد، اما این یک بیماری قابل کنترل است.

شما می‌توانید برای نحوه کمک به فرد مبتلا به کلپتومِینیا یا جنون دزدی به او کمک کنید تا متوجه شود که مشکلی دارد، به دنبال درمان روانشناختی باشد و بر روی سایر بخش‌های زندگی خود تمرکز کند. در ادامه به نکات بیشتری برای نحوه کمک به فرد مبتلا به کلپتومِینیا یا جنون دزدی می‌پردازیم.

روش اول درمان جنون دزدی: تأیید مشکل

۱. علائم مربوط به کلپتومِینیا یا جنون دزدی را بشناسید. این اختلال بسته به هر فرد، ممکن است خود را به شکل‌های مختلف نشان دهد. درک علائم کلپتومِینیا در مقابل اقداماتی مانند دزدی از فروشگاه مهم است تا اطمینان حاصل شود که فرد به رسمیت شناخته شده و کمک مورد نیاز را دریافت می‌کند. این علائم عبارتند از:

• میل شدید به سرقت وسایلی که نیاز یا استفاده کمی دارند
• احساس افزایش اضطراب یا تحریک منجر به سرقت
• احساس رضایت یا خوشایند در حین سرقت
• شرم و ندامت بعد از سرقت
• دزدی که ریشه در سود یا احساس کنترل ندارد، بلکه صرفاً در انگیزه است
• دزدی که بدون برنامه‌ریزی اتفاق می‌افتد و ممکن است فرد تا پس از انجام سرقت شناسایی نشود

۲. به فرد کمک کنید تشخیص دهد که مشکلی دارد. فرد مبتلا به کلپتومِینیا ممکن است متوجه نشود که مشکلی دارد. جنون دزدی درست مانند سوءمصرف مواد یک اعتیاد است؛ بنابراین، شاید این افراد فکر کنند که دزدی در بعضی مواقع، مسئله‌ی مهمی نیست. آن‌ها ممکن است متوجه نشوند که جنون دزدی‌شان از کنترل خارج شده است. سعی کنید به فرد نزدیک شوید و به او کمک کنید تا متوجه شود مشکلی دارد.

• به یاد داشته باشید که کلپتومِینیا یا جنون دزدی یک بیماری روانی است. سعی کنید با آن فرد آرام، حمایتگر و دلسوز باشید، حتی اگر از او صدمه دیده باشید. فریاد زدن یا عصبانی شدن هیچ کاری را پیش نمی‌برد.
• سعی کنید بگویید: «من متوجه شده‌ام که شما چیزهایی را می‌دزدید و این کار را بیشتر انجام می‌دهید. چنین اقداماتی می‌تواند منجر به مشکلات قانونی شود. من معتقدم که شما مشکلی مانند کلپتومِینیا یا جنون دزدی  دارید. من به شما اهمیت می‌دهم و می‌خواهم کمک کنم.»

۳. عواقب دزدی را توضیح دهید. شاید بخواهید با آن شخص در مورد خطرات و عواقب دزدی صحبت کنید. اگر آن‌ها هنوز گرفتار نشده باشند، ممکن است واقعیت عواقب را درک نکنند. سعی کنید هنگام بحث در این مورد، لحن حمایتی و آرامی داشته باشید و از اتهام زدن بپرهیزید.

• شما می‌توانید در مورد اینکه چگونه دزدی می‌تواند منجر به دستگیری، عواقب پولی یا قانونی، از دست دادن شغل یا اعتماد شود، صحبت کنید.
• می‌توانید بگویید: «دزدی کار غیرقانونی و یک جرم جدی است. شما تا به حال خوش‌شانس بوده‌اید، اما احتمال دارد با جریمه‌ای سنگین مانند مقداری زیادی پول یا زندان مواجه شوید. این امر می‌تواند تأثیر منفی زیادی بر زندگیتان داشته باشد.

۴. از ایجاد احساس خجالت در فرد خودداری کنید. در بسیاری از مواقع، فرد مبتلا به کلپتومِینیا به دلیل احساس ترس، خجالت یا شرم از اعمال خود، به دنبال درمان نمی‌رود. لازم است درک کنید که درمان جنون دزدی و غلبه بر کلپتومِینیا به تنهایی، برای افراد بسیار دشوار است. هنگامی که با آن فرد صحبت می‌کنید، از ایجاد احساس بدتر در مورد وضعیتش خودداری کنید.

• به عنوان مثال، می‌توانید بگویید: «من می‌دانم که شما دزدی می‌کنید و می‌فهمم که این یک انگیزه غیرقابل کنترل است. من می‌دانم که مسائل مختلف شما را تحریک می‌کنند تا این کار را انجام دهید و بعد از انجام آن، احساس شادی می‌کنید. با این حال، کلپتومِینیا یک بیماری جدی با عواقب شدید است.»

۵. فهرستی از اقلام دزدیده شده را نگه دارید. اگر شخص در حال دزدیدن چیزهایی است که شما از آن‌ها آگاه هستید، شروع به تهیه فهرستی کنید که در آن زمان و موارد دزدی ذکر شده باشد. می‌توانید از این امر برای جلب توجه آن‌ها به مشکلشان استفاده کنید. همچنین ممکن است بخواهید آن‌ها را تشویق کنید که فهرستی از زمانی که دزدی می‌کنند، داشته باشند.

• به عنوان مثال، اگر شخص به دزدی اعتراف می‌کند اما فکر نمی‌کند اغلب این کار را انجام می‌دهد، به او بگویید که در چه زمانی چه چیزی را می‌دزدد. این می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا یک الگوی رفتاری در حال رشد را ببینند.

روش دوم درمان جنون دزدی: تشویق به درمان

۱. به آن‌ها پیشنهاد دهید که به دنبال درمان باشند. اگر فردی که می‌شناسید مبتلا به کلپتومِینیا است، باید او را تشویق کنید که به دنبال درمان پزشکی باشد. کلپتومِینیا قابل درمان نیست، اما فرد می‌تواند از دارو استفاده کند یا تحت درمان قرار گیرد تا به رفع نیازها و علائم کمک کند.

• کلپتومِینیا توسط پزشک یا روانشناس تشخیص داده می‌شود.
• پزشک یکسری سؤالات از فرد می‌پرسد، مانند اینکه تکانه‌هایش چه احساسی در او ایجاد می‌کنند و چه نوع موقعیت‌هایی باعث دزدی‌اش می‌شوند.
• سعی کنید بگویید: «من به شما اهمیت می‌دهم. شما یک بار به دلیل دزدی‌‌تان دچار مشکل قانونی شده‌اید و احتمال دارد دفعه بعد بسیار جدی باشد. این ممکن است که بر جنون دزدی غلبه کنید و من فکر می‌کنم شما می‌توانید آن را انجام دهید. به همین دلیل، فکر می‌کنم باید به دنبال درمان باشید.»

۲. دارو را در نظر بگیرید. هیچ درمان استانداردی برای کلپتومِینیا وجود ندارد. با این حال، اگر مسائل دیگری مانند افسردگی، اضطراب یا اختلال وسواس فکری-عملی وجود داشته باشد، ممکن است فرد از دارو استفاده کند. به فرد کمک کنید تصمیم بگیرد که آیا دارو گزینه درمانی مناسبی برای او است یا خیر.

• شاید پزشک یک داروی ضدافسردگی مانند مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) تجویز کند که موفقیت محدودی در درمان کلپتومِینیا دارد. آگونیست‌های گیرنده افیونی ممکن است مفید باشند زیرا آن‌ها داروهای اعتیاد هستند که میل و لذت مرتبط با اعتیاد را کاهش می‌دهند.

۳. فرد را تشویق به روان ‌درمانی کنید. روان درمانی یک درمان رایج برای کلپتومِینیا است. طرف مقابل را تشویق کنید تا به دنبال درمان برای کمک به علائم خود باشد. درمان شناختی رفتاری (CBT) برای درمان کلپتومِینیا استفاده می‌شود.

• درمانگر ممکن است فرد را وادار کند تا عواقب منفی دزدی را تصور کند. آن‌ها ممکن است مجبور شوند تصور کنند که در حین دزدی دستگیر شده‌اند و سپس به صورت بصری از پیامدهای منفی آن، مانند رفتن به زندان عبور کنند. این فرآیند که حساسیت پنهان نامیده می‌شود، به فرد کمک می‌کند تا این میل را با یک پیامد منفی مرتبط کند.
• انزجار درمانی به فرد مبتلا به کلپتومِینیا یاد می‌دهد تا در صورت مواجهه با اجبار به دزدی، نوعی موقعیت ناراحت کننده برای خود ایجاد کند. این وضعیت ناراحت کننده، مقاومت در برابر وسوسه دزدی را آسان‌تر می‌کند.
• همچنین احتمال دارد به فرد تکنیک‌های تمدد اعصاب آموزش داده شود تا به او کمک کند که کنترل تکانه‌های خود را یاد بگیرد.

۴. گروه‌های پشتیبانی را پیشنهاد دهید. افراد مبتلا به کلپتومِینیا، اغلب از طریق گروه‌های پشتیبانی درمان می‌شوند. این گروه‌ها را می‌توان در حین روان ‌درمانی استفاده کرد یا بعد از اینکه دیگر نیازی به روان درمانی نیست، آن را ادامه داد. گروه‌های پشتیبانی به فرد مبتلا به کلپتومِینیا کمک می‌کنند تا با استرس و محرک‌ها کنار بیاید تا بتوانند از عود کردن بیماری جلوگیری کنند.

• گروه‌های پشتیبانی برای فرد معتاد، درک و دلسوزی ارائه می‌دهند. این امر می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا در احساس شرم یا خجالت زیادی فرو نروند و بتوانند بهبودی موفقی داشته باشند.

۵. گروه درمانی را امتحان کنید. گروه درمانی نیز می‌تواند به فرد کمک کند. گروه درمانی سنتی، فرد را در یک گروه کوچک به رهبری یک متخصص سلامت روان آموزش دیده، قرار می‌دهد. آن‌ها رویکردهای درمانی مانند درمان شناختی رفتاری (CBT) یا درمان بین فردی را در یک محیط امن برای کمک به بهبودی انجام می‌دهند.

• در صورتی که فرد به روابط خود یا خانواده آسیب رسانده باشد یا مشکلات خانوادگی محرک جنون دزدی او باشد، ممکن است نیاز به خانواده درمانی باشد.

روش سوم: دنبال کردن روند درمان

۱. به فرد کمک کنید تا به برنامه درمانی خود پایبند بماند. یکی از راه‌هایی که می‌توانید به فرد مبتلا به کلپتومِینیا کمک کنید، این است که او را تشویق کنید تا برنامه درمانی خود را دنبال کند. به خصوص در ابتدا، شاید این برای فرد سخت باشد که به درمان متعهد شود یا در مقابل تکانه‌هایش مقاومت کند. در این مدت از آن‌ها حمایت کنید.

• به عنوان مثال، شما می‌توانید به فرد کمک کنید تا برنامه‌ای برای مصرف داروهای خود تنظیم کند. اگر راهی برای رفتن به مشاوره ندارند، پیشنهاد دهید که آن‌ها را به جلسات مشاوره برسانید.
• به فرد یادآوری کنید که عود کردن بیماری رخ می‌دهد. این بدان معنا نیست که آن‌ها باید درمان خود را متوقف کنند. ادامه درمان پس از عود کردن بیماری، بخش مهمی از پایبندی به بهبودی است.

۲. محرک‌ها را شناسایی کنید. برخی از افراد زمانی که توسط چیزی تحریک می‌شوند، دزدی می‌کنند. این محرک ممکن است به آن‌ها تکانه یا انگیزه برای دزدی بدهد. محرک می‌تواند یک فکر، احساس یا موقعیتی باشد که آن‌ها را تحریک می‌کند. به آن‌ها کمک کنید تا بفهمند چه چیزی تحریکشان می‌کند، زیرا از این طریق می‌توانند روی اجتناب از محرک‌ها یا توانایی کنار آمدن با احساسات زمانی که ایجاد می‌شوند، کار کنند.

• به عنوان مثال، احساس استرس، تنهایی یا غم می‌تواند منجر به کلپتومِینیا شود. این احتمال وجود دارد که افراد مبتلا به این اختلال، از افسردگی رنج ببرند که منجر به دزدی می‌شود؛ همچنین ممکن است مشکل سوءمصرف مواد داشته باشند که باعث دزدی‌شان می‌شود.

۳. به فرد در تعیین اهداف کمک کنید. پس از شروع درمان، فرد باید اهدافش را تعیین کند. این به آن‌ها کمک می‌کند متمرکز بمانند و برای رسیدن به چیزی انگیزه داشته باشند. این اهداف می‌تواند هر چیزی مانند دزدی کمتر، پرداخت بدهی خود یا اصلاح روابط باشد.

• به عنوان مثال، شاید فرد اهداف کوتاه‌مدتی را تعیین کند که در آن از تکنیک‌های تمدد اعصاب و تمرین‌های درمان شناختی رفتاری (CBT) که در مشاوره یاد گرفته است، برای غلبه بر تکانه‌ها استفاده کند. او همچنین ممکن است بخواهد از افرادی که به آن‌ها صدمه زده است، عذرخواهی کند و بدهی خود را بپردازد. اهداف بلندمدت آن‌ها ممکن است این باشد که از دزدی در امان بمانند، به دیگران اعتماد کنند، یک سرگرمی جدید شروع کنند و جایگزین‌هایی برای امور مالی خود ایجاد کنند.

۴. روی ایجاد اعتماد کار کنید. دزدی منجر به از بین رفتن اعتماد می‌شود. حتی اگر آن شخص هرگز از شما دزدی نکرده باشد، احتمال دارد که به دلیل اعمالش به او اعتماد نکنید. اگر شخص از دیگران دزدی کرده باشد، آن‌ها ممکن است اعتمادشان نسبت به شخص را از دست داده باشند. به فرد کمک کنید روی ایجاد اعتماد با مردم کار کند تا بتواند روابط آسیب دیده را ترمیم کند.

• پایبندی به درمان، یکی از راه‌های کمک به ایجاد اعتماد است. متعهد شدن به سبک زندگی که در آن دزدی انجام نمی‌شود، راه دیگری است.
• فرد را تشویق کنید که مسئولیت پذیر باشد، به تعهدات خود عمل کند و به قول خود پایبند باشد.

روش چهارم: حمایت کردن

۱. در مورد کلپتومِینیا یاد بگیرید. راه دیگری که می‌توانید به فرد مبتلا به جنون دزدی کمک کنید و از او حمایت کنید، این است که تا جایی که می‌توانید درباره این بیماری یاد بگیرید. کلپتومِینیا اغلب از مشکلات اساسی مانند کنترل تکانه یا اضطراب ایجاد می‌شود. یادگیری در مورد جنون دزدی، محرک‌ها، علائم و درمان می‌تواند به شما این امکان را بدهد که به فرد کمک کنید.

• وب‌سایت‌ها و کتاب‌های زیادی وجود دارد که می‌توانید برای کمک به درک کلپتومِینیا بخوانید. همچنین ممکن است بخواهید در مورد این اختلال با یک پزشک یا روانشناس صحبت کنید.

۲. فرد را به انجام سرگرمی‌های سالم تشویق کنید. بخشی از دلیل اینکه مردم دزدی می‌کنند، این است که از آن به شدت سرخوش می‌شوند. به فرد کمک کنید راه‌های جایگزینی را پیدا کند تا همان احساس خوبی را که از دزدی می‌گیرد، داشته باشد. به فرد کمک کنید تا سرگرمی‌ها و فعالیت‌های دیگری پیدا کند که در آن‌ها شرکت کند.

• به عنوان مثال، فرد می‌تواند به جای دزدی، انرژی خود را روی ساختن صنایع دستی، یادگیری آشپزی یا امتحان کردن چیزی که قبلاً هرگز امتحان نکرده است، متمرکز کند.

۳. پیشنهاد دهید که یک فعالیت را با هم انجام دهید. راه دیگر برای کمک به فرد این است که به او کمک کنید فعال و متعهد بماند. این می‌تواند به آن‌ها کمک کند که به جای انگیزه دزدی، روی چیز دیگری مانند معاشرت تمرکز کنند. اگر انگیزه دزدی در حالی که دارند کار دیگری انجام می‌دهند برایشان ایجاد ‌شود، می‌توانند راحت‌تر بر آن غلبه کنند.

• شاید بخواهید آن‌ها را از مکان‌هایی که ممکن است موجب تحریکشان شوند تا دزدی کنند، دور نگه دارید. اگر نمی‌توانند بدون دزدی وارد فروشگاه شوند، آن‌ها را به مرکز خرید نبرید.
• مثلاً می‌توانید پیشنهاد دهید که با هم به سینما، قرار شام یا کافی شاپ بروید. همچنین می‌توانید به بولینگ بروید. حتی ممکن است پیشنهاد کنید که با هم کار داوطلبانه انجام دهید.

۴. یک قرار بگذارید تا با هم ورزش کنید. ورزش می‌تواند به کاهش علائم افسردگی و اضطراب و افزایش اندورفین، مواد شیمیایی که به فرد احساس خوبی می‌دهد، کمک کند. ورزش ممکن است به آن‌ها کمک کند تا احساس خوبی که هنگام دزدی تجربه کردند را داشته باشند. اگر فرد نمی‌خواهد به تنهایی ورزش کند، می‌توانید با هم ورزش کنید.

• شما می‌توانید با هم به یک باشگاه ورزشی بپیوندید یا در یک مسیر محلی پیاده‌روی کنید. سعی کنید کاری پرماجرا انجام دهید مانند پیاده‌روی، کوهنوردی یا کایاک سواری. با هم در کلاس‌هایی مانند کاراته، کیک‌بوکسینگ یا رقص شرکت کنید.
• یوگا یا تای چی ورزش بسیار خوبی است و در عین حال فوایدی برای کاهش استرس نیز دارد.

منبع:

https://www.wikihow.com/Help-a-Kleptomaniac